Κάποτε διάβασα ένα στίχο…
«Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι λες,
Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι. Ας κλαις…»
Κάποτε έγραψα ένα στίχο…
Κι η ψυχή μου πέταξε
πέρα απ’ την αγάπη
πέρα από τα σύνορα
να συναντήσει Εσένα.
Σ’ ένα στίχο μια στιγμή
έκλεισα τη λύπη μου
ευχήθηκα τη χαρά μου
έκαψα τα όνειρα μου
ή ζήτησα αγάπη παντοτινή.
«Δεν αγαπάς και
δεν θυμάσαι λες…»
Κι αν δεν είσαι εδώ
γράφω ένα στίχο
για να ξεχαστώ
ή για να θυμάμαι
εκείνη τη στιγμή
που ταξιδεύαμε μαζί
πέρα απ’ τον χρόνο
ή πέρα απ’ την απέραντη αγάπη.
Κάποια στιγμή όντως παράξενη
έγινες κραυγή, έγινες ψίθυρος
εκνευριστικός, ένα κακόγουστο αστείο
κι έτσι έγινες πάλι στίχοι σε λευκό χαρτί.
Γράφω ένα στίχο
Ξεκλειδώνω τη λήθη της αλήθειας
Ανοίγω την πόρτα της αγάπης
Δεν θυμάμαι.. ήταν σαν όνειρο
Κάτι όμως πρόλαβα να γράψω
Σ’ ένα λευκό χαρτί
Και μετά λέει σαν να πέταξα μακριά
Σ’ έναν κόσμο άγνωστο, μυστικό…
Και συ ήσουν ή δεν ήσουν εκεί…;
Δεν θυμάμαι…
Διάβασα ένα στίχο
Κι η καρδιά μου χτύπησε περίεργα…
Σαν ν’ αγαπούσα μια φορά…
Κι η αγάπη μου έγινε λευκό περιστέρι που πέταξε μακριά,
Πριν φύγει όμως λέει της είπα να μείνει σ΄ ένα λευκό χαρτί.