Αίγυπτος - Οι Άνθρωποι με τα πορφυρά

Όραμα: Ξαφνικά από το κρεβάτι στο οποίο κοιμόμουν βρέθηκα στην Αίγυπτο. Σε μία άλλη εποχή. Εγώ ήμουν τουρίστρια. Όλοι οι άνθρωποι εκεί, φορούσαν κόκκινους πορφυρούς μανδύες και κατευθύνονταν προς ένα μέρος. Οι άλλοι δυτικοευρωπαίοι τουρίστες διάλεγαν άλλες, διαφορετικές κατευθύνσεις. Εγώ είχα κοντοσταθεί, και παρατηρούσα το πλήθος. Κάποιοι φίλοι μου, μου είπαν να τους ακολουθήσω στην αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτήν που πήγαιναν οι άνθρωποι με τα πορφυρά. Οχι, τους απάντησα, πάω να δω που πάνε. Περπατούσαν με έναν ήρεμο, γαλήνιο και σταθερό ρυθμό. Τους ακολούθησα.

Τελικά, ο προορισμός τους ήταν ένα μεγάλο θέατρο. Πολύ μεγάλο, το οποίο στην οροφή του είχε ένα θόλο, σαν τρούλο, σαν αυτό του Βατικανού. Οι άνθρωποι με τα πορφυρά, έπαιρναν τις θέσεις τους σε πλήρη γαλήνη, πραότητα και ηρεμία. (Οι θέσεις ήταν άνετες, κι αυτές από κόκκινο-πορφυρό βελούδο, σαν του σινεμά). Κάποιοι άλλοι τουρίστες, σαν εμένα έμπαιναν στο ναό, κοιτούσαν περίεργα, διευρενητικά και μετά έφευγαν. Αναρωτήθηκα μήπως δεν έπρεπε να είμαι εκεί. Αλλά άκουσα μια φωνή να με καθησυχάζει λέγοντας μου, ότι και για μένα υπάρχει μια θέση εκεί. Καταννόησα και διάλεξα μία θέση, την οποία ένιωσα δική μου.

Οι τουρίστες έμπαιναν και έβγαιναν, οι άνθρωποι με τα πορφυρά διάλεγαν την θέση τους σιωπηλοί και εν πλήροι γαλήνη περίμεναν. Είχα ήδη πάρει την έγκριση να παρευρεθώ, οπότε αν και δεν τους ήξερα, αν και ήμουν άγνωστη κατά ένα περίεργο τρόπο ένιωθα όπως ένιωθαν, και χωρίς να καταλαβαίνω, καταλάβαινα. 

Αφού είχαν έρθει σχεδόν και οι τελευταίοι πιστοί,  ακούστηκε η φωνή του Θεού, από παντού, από όλες τις κατευθύνσεις, να κλείσει η πόρτα. Και η πόρτα έκλεισε. Οι θέσεις άρχισαν να γυρίζουν προς τον ουρανό. Ο θόλος άνοιξε. Όλοι ήταν στραμμένοι προς τον ουρανό.

Τότε κάτι αδιόρατο, μια άόρατη και αδιόρατη κλωστή άρχισε να τραβάει έναν-έναν τους ανθρώπους ψηλά προς τον ουρανό εν πλήροι ηρεμία, γαλήνη και αταραξία. Τα σώματα των ανθρώπων δεν είχαν βάρος, μόνο από την ψυχή τους υπήρχε μια ελαφριά τριβή στο διάκενο μεταξύ θεάτρου και ουρανού.

Ήταν αρκετοί οι πεφωτισμένοι άνθρωποι που ανέβηκαν στον ουρανό εκείνη την μέρα.

Αναρωτήθηκα, αν θα ανέβαινα κι εγώ εκεί ψηλά. Η φωνή που βρισκόταν παντού μου απάντησε καταφατικά όμως είχα πολλά να κάνω και να δω πριν έρθει εκείνη την στιγμή.   

Μετά η πόρτα της εισόδου του θεάτρου άνοιξε. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί ακολούθησαν το φως που φώτιζε το κατώφλι της πόρτας.

Εγκλωβισμένοι

Συνέχεια του post Ολική Κρίση Υπάρξης. Stop!
Τελείωσε το διάλειμα για διαφημίσεις και τώρα...

Ζητούνται λύσεις απεγκλωβισμού επειγόντως.

Η χώρα σε κρίση
Ο ανθρωπος σε κρίση
Η οικονομία σε κρίση
Οι σχέσεις σε κρίση
Όλοι και όλα σε κρίση
Όλική Κρίση Ύπαρξης. Stop.

(Και το τσιγάρο σε απαγόρευση? Ε, ρε γλέντια!)

Τελοσπάντων, το θέμα εδώ είναι σοβαρότατο!
Και τώρα τι κάνουμε;
Τα κεφάλια μέσα! Τελείωσε το διάλειμμα.
Είχαμε διάλλειμμα κα δεν το 'χα καταλάβει;
Ναι, ηλίθια.
Τελοσπάντων πάμε παρακάτω.
Που παρακάτω; Δεν βλέπεις ότι είμαστε σε αδιέξοδο
τα αδιέξοδα δεν έχουν παρακάτω, μόνο όπισθεν.
Οκ. Πάμε πίσω. Και πάλι απ' την αρχή!
Τι εννοείς πίσω; Πόσο πίσω; Πρέπει και να σκύψω;
Ασε τις χαζομάρες. Πίσω λέγοντας ξανά στον αγώνα απ΄ την αρχή.
Μα πριν μου είπες ότι ο αγώνας τέλειωσε, μας πούλησαν.
Εχει κι άλλο αγώνα. Ο πρώτος αγώνας τελείωσε και τον έχασες, όχι και το παιχνίδι, αν και έτσι που πας μεταξύ μας πρέπει να βάλεις όλα σου τα δυνατά για να αποφύγεις το χειρότερο. Το χειρότερο είναι προ των πυλών. Κράτα άμυνα. Μετά ζητάς τις ευθύνες. Τώρα πρέπει να κυριαρχήσει το σλόγκαν "Ομάδα ενωμένη, ποτέ νικημένη!"
Μα δε βλέπεις ότι όλα είναι διαλυμένα?! Ποια ένωση και κουραφέξαλα μου λές! Ο θάνατος σου η ζωή μου! Από δω παν και οι άλλοι... Το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι! Και τι κεφάλι! Ξεροκέφαλο! Του συμφέροντος, της αρπαχτής, της διαπλοκής, της ανήθικης τακτικής! Πρέπει να πέσουν κεφάλια εδώ μέσα.
Πρέπει;
Πρέπει!
Λοιπόν έχω τη λύση. Χα! Και είναι και απλή. Ξεκαθάρισμα. Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς.
Μα μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια!!
Δηλαδή θέλεις να πεις να δίνουμε στεγνά αυτούς που μας ληστεύουν και να αποφασίσουμε ποιον δρόμο θέλουμε να πάρουμε; Αυτόν του κλέφτη ή αυτόν του τίμιου.
Οι τίμιοι δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τρένο. Όλοι διαπλεκόμενοι είμαστε είτε το θέλουμε είτε όχι.
Κόψτε το! Δεν είμαστε όλοι διαπλεκόμενοι.
Το αδιέξοδο είναι μπροστά και δεν υπάρχουν λεφτά για βενζίνη. Πώς θα κάνουμε όπισθεν; Που στο διάολο να πάμε πίσω; Και πώς;
Ναι. Μας έκλεψαν και τα ταμεία είναι άδεια. Τα πορτοφόλια είναι άδεια. Ο κρατικός μηχανισμός είναι είναι άδειος. Άδεια, μια σκέτη αηδία. Αηδιάζω που το σκέφτομαι. Θέλω την παλιά μου γειτονιά.
Θέλω να σκοτώσω τα παιδάκια που φώναζαν Ελλάδα του πράσινου ήλιου Ελλάδα του Πασόκ Ελλάδα της Νέας Δημοκρατίας.
Είχαμε τον εμφύλιο των κομμάτων τόσα χρόνια και δεν το 'χε καταλάβει  κανείς, παρά ελάχιστοι. Κι αφού μάγκες, έχουμε τον φασισμό της πλεοψηφίας, πάρτε δώρο ένα αγγούρι που πονάει. Εμπιστευτήκαμε την χώρα μας σε δύσμορφους κομματολάγνους. Κι αυτοί στην ασχήμια του προσωπικού τους συμφέροντος υπεράνω όλων των άλλων. Μα δεν ντρέπονται!
Η αλήθεια είναι ότι δεν ντρέπονται καθόλου, παρά τα ρίχνουν ο ένας στον άλλον σαν τις θείτσες. 
Το χειρότερο είναι ότι οι άλλες θείτσες τους εκθειάζουν. Εκθειάζουν τους προδότες της πατρίδας μας.!

Πρόταση Νο.1
Να εξαφανιστούν οι προδότες, μπας και δούμε μια άσπρη μέρα. Ξέρουν αυτοί ποιοι είναι. Να παραιτηθούν. Ξέρόυν ότι είναι ανίκανοι. 

Πρόταση Νο.2 

Να επιστρέψουν τα κλεμμένα. Σαν δωρεά, στον ανοιχτό λογαριασμό του κράτους για το χρέος. (Αυτό κι αν ήταν φαεινή ιδέα και κοινωνικό σοκ!) Ας το κάνουν έστω και ανώνυμα. Ας το κάνουν,  που την κατάρα μου να έχουν, και να αρχίσουν να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά. Σε 2 χρόνια να μην έχει μείνει κανείς αλήτης και προδότης πάνω στη γη. Καταραστείτε όλοι μαζί. Πιάνει.

Πρόταση Νο.3

Αφού έχουν πεθάνει όλοι οι παραπάνω,  
 Πίστη και Υπομονή  και Πάλι απ' την Αρχή.

Πρόταση Νέας Ζωής
to be continued ..

Ευτυχία

Τι κοστίζει η ευτυχία;
Τι είναι ευτυχία; 
Να βάζεις τελεία
ερωτηματικό
ή ένα απλό θαυμαστικό!

Ένα χαμόγελο
ένα φιλί
μια αγκαλιά
και γεμισμένα τα πουγκιά!

Ουράνιο τόξο στη βροχή
μια ευχή σαν προσευχή
Αγάπη παντοτινή.