Αρχαίο Θέατρο Δελφών
Photo by G. 2009
Εκείνο το άκουσες;
Πρόσφατα, εκεί που έκανα μια βόλτα στην Κηφισιά δύο βιολιστές/μουσικοί έπαιζαν έναν γνώριμο σκοπό κλασσικής μουσικής. Ομολογώ ότι ήταν εξαίσιοι. Κοντοστάθηκα λίγο να τους ακούσω και...
...Πρέπει να το είχα ακούσει πρώτη φορά όταν προσπαθούσα να μάθω πιάνο. Η δασκάλα φώναζε μες στο αυτί μου, "Δε διαβάζεις! Δε διαβάζεις" Αυτό το τσιριχτό σα να μου τρύπαγε τα αυτιά! Δεν έχω χρόνο να διαβάσω! Τι να κάνω;
Έχω να διαβάσω Ιστορία! Επιγραμματικά όλα! Είναι δυνατόν; Και γιατί να διαβάζω ιστορία; Όλο για πολέμους λέει! Εμένα μ' αρέσει η Ειρήνη! Ο John Lennon! Imagine! Γιατί τον φάγανε; Κάτι μου λέει ότι μας κρύβουν τουλάχιστον τα μισά! Κάτσε λίγο γιατί θα τρελαθώ! Αυτός ο Μέγας Αλέξανδρος πόσους σφάγιασε; Τους ρώτησε αυτούς αν ήθελαν να εκπολιτιστούν; Και εκεί στο Βυζάντιο! Αδερφός σφάγιαζε αδερφό! Και κάνανε και τις Σταυροφορίες στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και όποιον έπαιρνε ο Χάρος. Εγώ καλά το είχα καταλάβει ότι όλα αυτά ήτανε μπούρδες... Για τα λάφυρα, για τα λεφτά τα κάναν όλα! Οι Αντίχριστοι ορκίζονται Το the God They Believe! Δηλαδή ο Alexander the Great, πόσους έφαγε; Ο Χίτλερ; Πόσους; Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον μεσαίωνα; Πόσους;
Μην Πιστεύεις! Ερεύνα!
Δόξα τω Θεώ, στα Θρησκευτικά είχαμε Έναν Καλό Άνθρωπο! Ουφ!
Τώρα Μαθηματικά! Γιατί; Γιατί; Γιατί δεν καταλαβαίνω; Γιατί πρέπει να κάνω φροντιστήριο για να περάσω την τάξη; Δε θέλω! Εγώ τα καταλάβαινα όλα... Έκοβε το μυαλό μου.. τώρα γιατί κινδυνεύω να μείνω...; Ε; Χάζεψα ξαφνικά; Τεμπέλιασα; Οχι! Διαβάζω αλλά δεν καταλαβαίνω! Κάτι άλλο φταίει! Θα το βρω!
Αφού πέρασαν κάποια χρόνια κατάλαβα ότι τα βιβλία ήταν αισχρά κακογραμμένα. Αν δεν είχες τα μέσα για φροντιστήρια, ιδιαίτερα κτλ., ήτανε απίστευτα δύσκολο να καταλάβεις τι γινόταν.
Κείμενα... Γλώσσα... Αυτά μάλιστα! Διαβάζω και καταλαβαίνω. Δε μπορώ να πω. Οι κανόνες είναι ξεκάθαροι. Και τα βοηθήματα του Πατάκη είναι το βάρος τους σε χρυσό! Όχι, δεν ντρέπομαι που είχα τον Πατάκη παραμάσχαλα για βοηθό. Σίγουρα δεν άντεχα και φροντιστήριο στη Γλώσσα! Έλεος!
Στη Φυσική...! Κάτι μου λεει ότι ούτε οι φυσικοί κατέχουν το αντικείμενο... Χεχε! Σ' έπιασα εδώ! Τώρα που μεγάλωσα, και την γλίτωσα από το να μισήσω τα βιβλία και την γνώση εν γένει... έχω και αποδείξεις! Η επιστήμη της φυσικής μπάζει από πολλές απόψεις!
Εκείνον τότε που είχε πει ότι η Γη Γυρίζει! Εκείνον, ναι, τον είχαν ρίξει στην πυρά!
Αμ, δε! Δεν τα καταφέρατε να με αφήσετε στην ίδια τάξη! Φάγατε τη σκόνη μου! Σούπερ SOS Σκονάκι κάτω από το ρολόι! Χαχαχα!
Και τώρα που περάσαν τα χρόνια... Πείτε μου, κύριε καθηγητά, σας παρακαλώ ! Η θεωρία της σχετικότητας τι σημαίνει; Με απλά λόγια! Να καταλαβαίνουν όλοι! Δε μπορείς; Τότε γιατί να μπορούσα εγώ να καταλάβω τις σχέσεις δυνάμεων; Ποια δύναμη σε έκανε τόσο υπερόπτη κι επιθετικό; Έ; Με σκονάκι το πήρες το πτυχίο και συ, ε! Κουφαλίτσα! Ποιες οι εφαρμογές των θεωριών και των κανόνων της φυσικής στο σύμπαν, παρακαλώ; Πες μου! Να χαρώ! Να σε περάσω σε άλλη διάσταση; Δεν ξέρεις;
Λυπάμαι αλλά βρέθηκε κάποιος πιο ικανός και ταλαντούχος από εσάς που είναι χρόνια άνεργος και ευτυχώς πρέπει να σας αντικαταστήσει. Δεν ευχαριστούμε καθόλου για τα παιδιά που έμειναν στην ίδια τάξη και εξ' αιτίας σας. Παρολαυτά! Ελπίζουμε να πληρώνετε για τις αδικίες που έχετε διαπράξει ή παραλείψει. Λυπάμαι που ξοδεύτηκε τόσος χρόνος για να αντιληφθούμε την ανικανότητα σας και τα ακατανόητα σφάλματά σας!
Όχι! Προς εκείνο το παρόν δεν επέμεινα άλλο! Προτιμούσα να περάσω την τάξη. Όπως τα λέτε εσείς είναι! Δε τολμώ να αποδείξω κάτι άλλο! Μη με κάψετε στην πυρά! Πάντα μου άρεσε η θάλασσα!
Χημεία! Γαμώ το! Γαμώ τις πυρηνικές αντιδράσεις μου μέσα! Μα τι είναι όλα αυτά τα στοιχεία; Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τα μεγέθη; Μήπως γιατί δεν είχαμε μικροσκόπιο;
Λές; Οι άλλοι πως μπορούν; Αυτήν την ειδική μάζα πιστεύω πως την καταλάβαινα, και το χαμό με το Υδρογόνο, και το Οξυγόνο και το Νεράκι με χημικό τύπο Η2Ο. Ναι! Τις αντιδράσεις δεν έπιανα... Αλλά ως Μάνια εξ' Ουρανού... μια μέρα πριν τις εξετάσεις μου τις εξήγησε η κολλητή..., που ήτο αστέρι στα περί χημικής... και ήταν τόσο απλά... αναρωτιέμαι ακόμα γιατί αδυνατούσε ο καθηγητής μας! Και κείνη γιατί είχε αργήσει τόσο να μου τα πει;
Βιολογία. Οκ. Αυτό το καταλαβαίνω. Μας τα εξηγεί καλά. 'Εχει και δικές τις σημειώσεις. Σσσσσ! Σπάνιο φαινόμενο. Με το που είχε μπει στην τάξη είχε πει: "Μη διαβάζετε από το βιβλίο, δεν θα καταλάβετε τίποτα. Θα σας δίνω σημειώσεις και θα μελετάτε από αυτές".
Μπράβο! Αυτό είναι! Κάτι παρόμοιο θα συμβαίνει και με τα άλλα βιβλία "θετικών" επιστημών γιατί πραγματικά σε πολλά κεφάλαια δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Πάντα κάτι βασικό έλειπε στην εξήγηση και... στην επεξήγηση... Όντως πάντα κάποιο επεξηγηματικό ζωτικής σημασίας έλειπε! Επίτηδες;
Έτσι λοιπόν ακούγοντας τη μελωδία από τα βιολιά σε ένα δρόμο της Κηφισιάς...ταξίδεψα... Ναι! Ένας από τους σκοπούς της μουσικής είναι να ταξιδεύει το κοινό του! Σε ταξίδια... της ψυχής... της φαντασίας... του ονείρου... του χρόνου...
Έτσι λοιπόν, έφυγα... από τον απέναντι δρόμο και βρέθηκα ξανά μπροστά από το πιάνο, την εποχή που πήγαινα σχολείο...
Και μετά...ένα απόγευμα που είχα διαβάσει μια φορά, την ανηψιά μιας φίλης μου Οδύσσεια... Δημοτικού....εκείνο το κεφάλαιο με τον Κύκλωπα. Η μικρούλα αναρωτήθηκε πως τα θυμόμουν με τόσες λεπτομέρειες...μετά από τόσα χρόνια. Της χαμογέλασα αινιγματικά με μια πίκρα που όμως δεν άφησα να αντιληφθεί.
Αναρωτήθηκα ξανά γιατί δεν γράφουν όλη την ιστορία απ΄την αρχή και βασανίζουν τα παιδιά με μισά στοιχεία; Γιατί;
Η γνώση είναι δύναμη και ανήκει στους λίγους;
Σε αυτούς που έχουν χρήματα για φροντιστήρια και για ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού;
Οι άλλοι να κόψουνε τον κώλο τους να βρουν τον τρόπο και την αλήθεια;
Σε τι; Σε κρυμμένες-χαμένες Ατλαντίδες; Σε δουλειές με φούντες; Σε δουλειές του ποδαριού; Τι; Εκείνοι που θέλουν πολύ θα βρουν την άκρη;
Η λήθη!
9-5 Working Class Hero is something to be...?
Hallo!
-Γιατί Μαμά?
-Γιατί είναι μαλάκες παιδί μου!
-Κι εσύ μαμά;
- Ετοιμάζω χόρτα. Διάβασες γι' αύριο;
-Ναι αλλά δεν καταλαβαίνω. Γιατί ο Οδυσσέας απάντησε πως ήταν ο "Κανένας"!
- Ειρωνικά γελώντας... Γιατί δεν ήτανε κάποιος... Μη πιστεύεις ότι σου λένε. Βάλε μουσική μωρό μου!
Ακολουθεί άλλη μια παρόμοια ιστορία στ' αγγλικά.
A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes.
During that time, since it was rush hour, it was calculated that thousands of people went through the station, most of them on their way to work.
Three minutes went by and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace and stopped for a few seconds and then hurried up to meet his schedule.
A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping continued to walk.
A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.
The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tugged him along, hurriedly, but the kid stopped to look at the violinist. Finally the mother pushed hard and the child continued to walk turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on.
In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money but continued to walk their normal pace.
He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition.
No one knew this but the violinist was Joshua Bell, one of the best musicians in the world. He played one of the most intricate pieces ever written, with a violin worth 3.5 million dollars.
Two days before his playing in the subway, tickets for Joshua Bell's performance at a theater in Boston were sold out and the seats averaged $100.
This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste and priorities The premise was: In a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context?
One of the possible conclusions could be: If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world playing the best music ever written, how many other things might we be missing?
Στα Ελληνικά... Ένας διάσημος και διακεκριμένος παγκοσμίως βιολιστής, ο J. Bell, που παραδέχομαι ότι δεν τον γνωρίζω, και δεν έψαξα προτού αναρτήσω την ιστορία γιατί ακούγοντας εκείνους τους επίσης άγνωστους βιολιστές/μουσικούς στην Κηφισιά, φαντάστηκα ότι στη χώρα τους πιθανότατα έπαιζαν σε μεγάλη ορχήστρα. Θα έχουν περάσει αμέτρητες ώρες πρόβας για να παίζουν έτσι υπέροχα. Θα ήρθαν μετανάστατες από κάποια χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ. Υποθέτω ότι στη χώρα τους, είχαν την εκτίμηση και των συναδέλφων τους και του κόσμου. Όταν έπαιζαν με τη National/ Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα η αίθουσα ήταν κατάμεστη. Και στο τέλος ο κόσμος χειροκροτούσε γεμάτος ενθουσιασμό, ικανοποίηση, ευχαρίστηση, ηδονή.
Έκπτωτοι μουσικοί? Ή μήπως και εδώ κάποια εφημερίδα έκανε άλλη μια μυστική έρευνα, όπως στο σταθμό του μετρό της Wachinghton DC, η Washinghton Post, με συνεργό τον J. Bell, σε ρόλο incognito, για να μετρηθεί η αξία που δίνουν οι άνθρωποι σε μικρές μοναδικές στιγμές. Μπα, χλωμό! Εκεί η έρευνα είχε το σκοπό να μελετήσει αν : Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize talent in an unexpected context? Αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά; Σταματάμε για να την εκτιμήσουμε/θαυμάσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε απρόσμενες, ακατάλληλες συνθήκες;
Από τους χιλιάδες ανθρώπους που πέρασαν μπροστά από εκείνον τον μοναδικό μουσικό, στην Ουάσιγκτον, 6 μόνο άνθρωποι κοντοστάθηκαν λίγο για ν' ακούσουν τη μουσική που αντηχούσε από βιολί αξίας $ 3.5 εκ. , (Στραντιβάριους;) άπό έναν μουσικό που το εισιτήριο για να τον ακούσεις επί σκηνής έκανε περίπου $100, ενώ τα 6 έργα του Μπαχ που έπαιξε ήταν από τα πιο δύσκολα που υπάρχουν. Ένα αγόρι έκανε "σαματά" για να σταθούνε να τον ακούσουν αλλά η μάνα του, το τράβηξε με βία...
Σε 45 λεπτά, 20 άνθρωποι του έδωσαν συνολικά $32. Όλα τα παιδιά ήθελαν να σταθούνε για να ακούσουν αλλά οι μανάδες τους τα τραβούσαν με τη βία...γιατί προφανώς... βιάζονταν...! Όλοι βιάζονταν να πάνε στις δουλειές τους!
Γιατί τόση βία...!
Enjoy life!
It's short!
Open your senses!
Please!
Listen to your heart first!
Body never lies!
Please Listen!
Sense what's going on around you!
World is limitless!
Don't be so selfish!
Απολαύστε τη ζωή
Είναι μικρή
Ακούστε τις αισθήσεις σας
Παρακαλώ
Ακούστε την καρδιά σας
Το σώμα σας ποτέ δεν ψεύδεται
Παρακαλώ ακούστε
Ακούστε τι γίνεται γύρω σας
Ο κόσμος δεν έχει όρια
Μην είστε τόσο εγωιστές.
Black out!
Λόγω ολικού μπλακ άουτ, παραμέλησα το μπλογκάκι.
Ήτο για service και δε μου 'χει μείνει ούτε ένα προγραμματάκι, ούτε ένα τραγουδάκι.
Ο αγαπημένος μου Acer έχασε σχεδόν τα πάντα, και παράλληλα κι εγώ. Τι μνήμες, τι ιστορίες, τι ατέλειωτες ώρες download, τι δημοσιεύσεις! Χάθηκαν εν μία ώρα απογευματινή. Χάθηκαν αλλά όχι όλα!
Κάτι μου 'χει μείνει. Η αλληλογραφία που έχει κρατήσει στη μνήμη του ο "καυτός μου ταχυδρόμος", τα χειρόγραφα, τα αντίγραφα, τα λίγα και ξεχωριστά, τα αναντικατάστατα που έχω φροντίσει να φυλάω σε ειδικά ασφαλή σημεία του χώρου μου.
Τα άλλα ας πουμε ότι ήταν ορισμένης ζωής, ορισμένης διάρκειας.
Ίσως και να έπρεπε να γίνει αυτό το ξεκαθάρισμα. Να ασχοληθώ μόνο με ότι είναι πραγματικά σημαντικό και αξίζει τον κόπο να έχω.
Και σκέφτηκα αφού έχασα όλα τα αρχεία τόσων χρόνων ποια μπορεί να ήταν τα πιο σημαντικά. Τα ανεκτίμητα. Τα αναντικατάστατα. Τα μοναδικά. Ποια?!
Δεν μου πήρε και πολύ χρόνο για να βρώ τις απαντήσεις. Ό, τι πραγματικά χρειαζόμουν, ό,τι δεν το ξαναβρίσκεις, δεν ήταν παρά λίγες σελίδες και φωτογραφίες.
Δηλαδή Σκέψεις, Ιδέες, Ιστορίες, Στιγμές.
Επιμένω τελικά πολύ σε αυτές τις στιγμές.
Έτσι ο ονομαζόμενος κατά κόσμο... σκληρός δίσκος κατάντησε ένας άχρηστος δίσκος σε ένα σκοτεινό ράφι με την ελπίδα ότι κάποιο απ'τα μέρη του ίσως δώσει ζωή σε κάποιον "αδερφό του" ίδιας χρονιάς και ίδιας σειράς παραγωγής. Σαν τη διαδικασία μεταμόσχευσης. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ή σαν το ετοιμοθάνατο στην εντατική που ζητάει επειγόντως αίμα ή κάποιο άλλο όργανο ζωτικής σημασίας. Αλλά χρειάζεται πολύ τύχη για να σωθεί. Κι ένα θαύμα.
Τέλος πάντων ο δικός μου παλιός σκληρός δε σώζεται πια. Κι όλα απ'την αρχή!
Κρατήσαμε το κουτί κι αλλάξαμε μόνο την "καρδιά".
Τωρά αυτό είναι το θέμα μου. Το κουτί, η επιφάνεια, η καρδιά, η ανακύκλωση, ο θάνατος και κατόπιν η Αναγέννηση και η σχέση τους με τα μοναδικά στοιχεία-αρχεία του παρελθόντος πριν τον θάνατο και την Αναγέννηση.
Γιατί; Γιατί; Γιατί; Έτσι, αισθάνθηκα ότι όπως έπρεπε να τακτοποιήσω απ΄την αρχή αυτό το χάος πληροφοριών, μουσικών, δεδομένων, ιστορικών περιεχομένων και λοιπών στοιχείων έτσι πρέπει, έτσι νιώθω ότι πρέπει/ ότι είναι ανάγκη να τακτοποιήσω και το δικό μου χάος.
Να ελέγξω το "πρόγραμμα λειτουργίας μου". Να με στήσω απέναντι και να με ελέγξω. Τι λειτουργεί; Τι δεν λειτουργεί; Τι πρέπει να κρατήσεις από τα "Old Files" από τα "Back up Files", από το σύστημα διαχείρισης κρίσεων, από το "κουτί"-εμφάνιση, από τον Core Πυρήνα Δράσης δηλαδή την Ψυχή, από το σχεδιαστικό του μέλλοντος, τα Όνειρα από τις Ουτοπίες. Τους Favourites Friends, από τους ανεπιθύμητους άρρωστους ή "απόλυτα" υγιής δηλαδή τους μεγαλύτερους άρρωστους κατ 'εμέ. Που έχεις δίκιο, που όχι; Που κάνεις λάθος, που όχι; Ναι; Όχι; Κρατάω, Πετάω. Έχασα, Να ξαναβρώ. Τότε, Τώρα. Τιμής ένεκεν, Λόγω τιμής. Προσωρινοί, Ανεκτίμητοι. Δυάδες. Μονάδες. Δυάδες.
Ο πυρήνας! Λοιπόν τώρα που είπα πυρήνας η Φωτιά (πρέπει να) είναι η πρωταρχική δύναμη της δημιουργίας!
Καίγομαι λες και τρέχεις! Ούτε δροσίζομαι. Ούτε κολυμπάω. Καίγομαι και ζητάω Νερό!
Black out! Φώς!
Ήλιος! Αστρολογικά ο πλανήτης την ημέρα της Γέννησης.
Αναγέννηση! Από το σκοτάδι στο Φώς!
Παρακαλώ! Έναν Φακό!
Ευχαριστώ!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)