Είδα ένα όνειρο καρδιά μου

Είδα ένα όνειρο καρδιά μου
Απέναντί μου
Κρατούσες όπλο
Είμασταν στο πάρκο μπροστά στο ανάκτορο
Ξέρεις καλά ότι το λένε πάρκο της Αγάπης
της Ελευθερίας ή του Ήλιου
Σημάδεψες τρεις φορές στην καρδιά μου.
Τρία μεγάλα στρογγυλά κενά
αριστερά στο στήθος μου
έχυναν αίμα καθαρό
κόκκινο και πορφυρό

Δεν πονάω καρδιά μου.
Δεν πέθανα καρδιά μου.

Μια μαύρη πόρτα στο τέλος της αλέας
οδηγεί στα ανάκτορα του Ήλιου
Περπατώ μόνη μου
σε λίγο ο ήλιος θα πέσει
και θα ναι ένας σκοτείνος ουρανός σήμερα.

Αγάλματα Θεών κι Ηρώων αριστερά μου
σα να σιγοψιθύριζαν για το πάθημά μου
Στολίδια, Ενθύμια, Τιμαλφή και Θησαυροί
Τρεις σφαίρες στο αριστερό μου βυζί
Ακόμα κι η Αφροδίτη ήταν εκεί πετρωμένη,
ένας Πάρις και ακόμα μια Ελένη
από έναν πόλεμο στην...Τροία

Σα να κάνουν μυστικές συμφωνίες
σα να μη θέλουν να δουν
σα να μη θέλουν ν΄ακούσουν
σα να καίγονται
σα να σχολιάζουν
σα να στοιχηματίζουν
κοιτάνε κρυφά μέσα από τα δέντρα
και περιμένουν
σιγοψιθυρίζουν και περιμένουν

Δεν πέθανα καρδιά μου.
Δεν κλαίω καρδιά μου.
Κοίτα το αίμα σταμάτησε να τρέχει.
Έφτασα κοντά στην μαύρη πόρτα
Δε θα με προλάβει η νύχτα
Σε λίγο θα ανοίξουν οι πόρτες στο
παλάτι του 'Ηλιου.

"Ε! Εσείς αγάλματα
που δεν με κοιτάτε
ξέρετε καλά πως είναι
να τρέχει αίμα
από πληγές στην καρδιά
ξέρετε πολύ καλά
γι΄αυτό δε μου μιλάτε."
Στο ανάκτορο του Ήλιου
ή της Ελευθερίας
κανείς δε λαβώνεται
ούτε πληγώνεται...
Κανείς δε λαβώνεται
ούτε πηγώνεται?!
Ζει.
Ζει ή επιζεί?
Απορώ... και συνεχίζω
μόνη μου να περπατώ...

Είσαι

Βγάζω σπυριά μέχρι αίμα να βγει Σε ψάχνω στις σκιές της νυχτερινής σιωπής Σύννεφα καπνού τσιγάρων αγωνίζονται κόντρα στο θάνατο της ζωής. Μυρωδιά ανικανοποίητης αγάπης μυρωδιά απ΄την κόλαση του τίποτα στην ελπίδα του πάντα Σαν κάπλικα χρυσά δαχτυλίδια πουλημένα στις ζωές της διαβολικής ευθύνης.

Στις νύχτες

Στις νύχτες των χαμένων ποιητών Εύχεσαι Να προλάβει η αυγή να ξεσκεπάσει τα λάθη της λήθης των ονείρων Στις νύχτες των χαμένων ποιητών Εύχεσαι Το σκοτάδι να είναι Απλά Ψευδαίσθηση Νυχτερινή. Στις νύχτες των χαμένων ποιητών υπάρχει αξία ενεχούσης αποκαλύψεως αληθείας ...προφανώς και ηλιθίας... διαχρονικής αξίας.

Cosmos

Beyond time is space

Beyond space is time

beyond universe is

Cosmos Όταν είναι όλος ο κόσμος στο χέρι σου Αναρωτιέσαι Τι είναι αυτό. Όταν το ένα κομμάτι Συμπληρώνει το άλλο Αναρωτιέσαι Που ήτανε πριν. Όταν κοιτάς μέσα από τον καθρέφτη Αναρωτιέσαι Ποιον βλέπεις. Κι όταν ο χρόνος Σταματάει Αναρωτιέσαι Τι έγινε. Υπάρχει άραγε μετά; Beyond time is space Beyond space is time Beyond universe Is Cosmos wriiten by G.

foto: Solaris, by skepnaden, deviantart.com :thumb7143786:

Φαντασία

"Η φαντασία μου δεν ξεπερνά την πραγματικότητα

αλλά η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία!"

G.

photo source: deviantart.com :thumb61593182:

The fish

"The fish doesn't think because the fish knows everything."

The fish / G., 2009

Meduses

Meduses, G.2009

Φυσαλίδες

Φυσαλίδες - G. 2009

Ένα ψάρι που το έλεγαν Κέλλυ

Ένα ψάρι που το έλεγαν Κέλλυ, G. 2009

Καρχαρίας

Καρχαρίας - Shark / G., 2009

Μάχη: Αφροδίτη-Πλούτωναs

Απορώ τι ζόρι τράβαγε αυτός ο Πλούτωνας την ώρα που γεννήθηκα με την Θεά μου την Αφροδίτη. Έχει βαλθεί να μου τινάζει κάθε σχέση στον αέρα;

Τι του έκανα και με βασανίζει έτσι;

Τι του τη δίνει τελοσπάντων και με βασανίζει έτσι;

Τι έχει πάρει μυρωδιά;

Τι δεν αρέσει πάνω στη Θεά μου;

Γιατί της φέρεται έτσι; Θέλει να την καταστρέψει;

Εγώ τι ξέρω για αυτόν; Είναι ρεμάλι; Είναι κάφρος; Είναι αναπόφευκτο κακό; Είναι τόσο άκαρδος; Είναι τόσο ανελέητος; Γιατί δεν με αφήνει στην ησυχία μου να χαρώ και 'γώ;

Όχι! Εκεί! Να με πεθάνει! Να με ξεζουμίσει! Πόσα δάκρυα να χύσω ακόμα! Τι έχω κάνει?! Τι αμαρτίες πληρώνω?! Τι του έκανα και με βασανίζει έτσι! Γιατί με τετραγωνίζεις έτσι Πλούτωνα? Μια Αφροδίτη! Τι προηγούμενα έχεις μαζί μου τελοσπάντων!

-Γιατί φέρνεις την καταστροφή σε ό,τι καταστρώνω; Μίλα! Μίλα Πλούτωνα μη σε πάρει!

-Με πιέζεις καλή μου Αφροδίτη!

-Α! Από πότε η αναταλλαγή συναισθημάτων, σάλιου, σπέρματος κ.α συναφών έγινε πίεση?! Γιατί αυτό το επεισόδιο μάλλον το έχασα!

-Τώρα που το λες, σε αυτό το επεισόδιο σα να έλειπα κι εγώ. Ομολογώ... "Μου αρέσουν οι ανταλλαγές!" Μετά όμως με πληροφόρησαν ότι γυναίκες σαν εσένα καλύτερα...

-(Καλύτερα τι! Σιχαμένε Πλούτωνα! Να μας θάψεις θέλεις? Να μας πεθάνεις? Δεν θα πεθάνω! Δε θα πεθάνω! Θα αναγγενηθώ πιο ωραία! Και από τις στάχτες ακόμα θα την βρώ την άκρη.

Εσένα θα θάψω! Παλιοκερατά! Και θα σε πεθάνω και στο κέρατο! Δεν μασάω πουθενά! Έρωτας ή

έρωτας! Πόλεμο θέλεις! Θα πεθάνεις! Εδώ θα αφήσεις τα κόκαλα σου παλιοπούστη που) θέλεις να με στείλεις αδιάβαστη για ένα καρδιοκτύπι! Για ένα όνειρο! (Για μια ανταλλαγή...!)

-Έλα στα συγκαλά σου Αφροδιτούλα! Πεθαίνεις από έρωτα και το ξέρεις

- (Το ξέρω παλιοπούστη και συ) το εκμεταλλεύσαι! Θέλεις να πεθαίνω! Να καίγομαι στην κόλαση! Να παρακαλάω γονατιστή, θέλεις να με βλέπεις να σέρνομαι! Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκες να περνάς το τετράγωνο της οικίας μου! Σιχαμένε!

-Σιχαμένος εγώ! Εσύ κατά βάθος με λατρεύεις! Εσύ που σέρνεσαι λιώμα στο τετράγωνο της οικίας μου! Τι θέλεις από μένα Αφροδίτη! Γιατί μου τηλεφωνείς μεσάνυχτα και κάτι! Έ! Μίλα!

-Δε θα πω τίποτα αν πρώτα δεν έρθει ο δικηγόρος μου! Είμαι αθώα! Το μόνο που ζητάω είναι αγάπη! Ναι, οκ! Όχι το μόνο, θέλω όμορφη...Ωραία ζωή, θέλω αισθητική, θέλω γούστο, θέλω εξυπνάδα, θέλω χιούμορ....θέλω... αυτό το τετράγωνό σου να γίνει και δικό μου... θέλω την ψυχή σου... δική μου... θέλω την ψυχή μου δική...σου... να πω! θέλω την ελευθερία μου... θέλω....και σένα... θέλω....και μένα.. θέλω...Αγάπη Πλούτωνα Σε αγαπάω ..άω άω άω

Με Αγαπάς?...ας ας ας?

-Κάνω πως δεν τ' άκουσα. (Άπιστη ! Πριν έλεγες ότι θα με πεθάνεις στο κέρατο.Άπιστη) τόσες φορές στο έχω πει

-Ε, και μου το πες τι βγήκε? Λόγια στον αέρα! Εσύ είσαι άπιστος! Σε είδα πως γλυκοκοίταζες εκείνη την Άρτεμη!

-Σιγά βρε Αφροδίτη! Πώς κάνεις έτσι! Αφού για σένα πεθαίνω βρε κουτό

-Ψεύτη! Υποκριτή! Απατεώνα! Κλέφτη τση καρδιάς μου! Επίορκε! Μου χες υποσχεθεί...θα με αγαπάς ως τ' αστέρια, θα με αγαπάς ωσπού να πεθάνεις

- Αφροδίτη με τσι ζήλειες σου, θα με στείλεις πριν την ώρα μου! Θα σε στείλω εγώ πρώτος!

-'Οχι! Όχι! Δεν θα ξαναπώ όχι! Έχεις δίκιο, σ΄αγαπώ μέχρι το τέλος... (μα τι μαζόχα είμαι Άδη!) Βάρα με κι ας κλαίω... Χτύπα δεν πονάω! Εσύ είσαι άντρας! (Βρες μπας και θέλει να με πεθάνει στα αλήθεια?!) Αρκετά κράτησε αυτή η υποκρισία. Ωραία ήταν, δε μπορώ να πώ! Αλλά βρε μωρό μου για πες τώρα τι θέλεις από μένα.

- (Ερώτηση παγίδα) Τον Πάνα τον θυμάσαι Baby!

- Τον θυμάμαι, Βaby. Μεγάλη κουφάλα (αλλά αξιολάτρευτος.) Εσύ τι σχέση έχεις με αυτόν;

- Κάποιοι μου είπαν ότι εσύ είχες σχέσεις μαζί του!

-Εγώ?!

- Ναι, εσύ! Βλέπεις καμιά άλλη?

- Ναι βλέπω μία απέναντι στην φωτογραφία, και μια άλλη εκεί. Ά! Η Έρα καλέ είναι! Έριδα την είχανε βαφτίσει... (Το πουτανάκι τον Πλούτωνα μου άλλαξε την κουβέντα, εκεί που τον είχα στριμώξει, τώρα με στρίμωξε εκείνος... Τον σιχαίνομαι, τον αγαπάω. Δεν παίζεται.)

Τι λέγαμε?

- (Είναι μεγάλη πουτάνα! Α! Καριόλα το έκανες με τον Πάνα! Αφού ξέρεις ότι είμαι αμείλικτος. Πώς τόλμησες! Θα σε σκίσω!) Πόσες γάτες έχεις, μωρό μου? (Να τις σκίσω κι αυτές!)

- (Ξέρεις έλειπες πολύ καιρό σε ταξίδι για...δουλειές. Έπειτα σου τηλεφωνούσα κι όλο σε meeting ήσουνα... Μετά ήτανε κι εκείνος ο Ερμής που δεν έδωσε καλές πληροφορίες Μούφα τα meeting είπε, μούφα και το ταξίδι... μούφα και η αγάπη σου... και κάπου εκεί με πήρε ο Πάνας τηλέφωνο. Είπε πως ήταν ανάγκη... Είχε το ρυζόγαλο, είχα κανέλα) 3 αγάπη μου!

- (Ετοιμάσου να πεθάνεις άπιστη! Που θα μου πεις 3 αγάπη μου! Εμένα καλά μου τα 'πε ο Ερμής που σε είδε με τον Πάνα...) Πάω στο μπάνιο; (Για να μη σε καθαρίσω τώρα!)

-Αγάπη, δεν έχει χαρτί...Πάρε χαρτοπετσέτες. (Straightforawrd to Hell θα πάω! Αμάν! Το κάθαρμα ο Ερμής δεν μετέδωσε σωστά τα δεδομένα... Τώρα δηλαδή θέλει να με καθαρίσει; Τι έκανα; Δεν έκανα τίποτα; Μια αδύναμη στιγμή ήτανε. Για μια κανέλα πώς κάνει έτσι; Πλούτωνα μην πας στο μπάνιο! ) Θα τις διώξω τις γάτες! Και στο κωλόπαιδο τον Πάνα θα πω να μην ξανατηλεφωνήσει! Πλούτωνα μη μ' αφήνεις! Θα φαρμακωθώ!

- Τα φάρμακα ακρίβυναν.

- Δε μ' αγαπάς;

- Εγώ είπα απλά πως τα φάρμακα ακρίβυναν.

- Δε μ΄ αγαπάς;

- Έxω meeting. Τα λέμε μετά.

- Μετά; Πότε μετά; Πόσο ακρίβυναν δηλαδή;

- Τι σ' έπιασε, δε σε καταλαβαίνω. Μην κάνεις υστερίες, πρέπει να φύγω.

- Ναι! Meeting το λέμε τώρα! (Πάλι με τον Ερμή για πρέφα!) Καλά! Κι εγώ θα πάω σινεμά.

- Σινεμά;

- Ναι, σινεμά! (Παίζει την εκδίκηση των γύφτων! )

- Πώς κι έτσι; Τι παίζει;

- Ε... Κάτσε να δεις πως λέγεται.... (Ελα ντε! Σκέψου, σκέψου! Όχι την εκδίκηση των γύφτων φυσικά...) Το Casino Royale! Χάρμα! Ειδικά όταν στο τέλος η αγαπημένη του πεθαίνει! Τέλειο! Το βλέπω άλλη μία! Καλά. Μετά πάρε με τηλέφωνο.

-Ε;

- Πάρε με τηλέφωνο μετά!

-Γιατί; (Να με ελέγξεις τι ώρα τελείωσε ή αν ζω και μετά;)

- Τι γιατί; Για να σε δω μωράκι μου!

- (Με δουλεύει! Θέλει να με σφάξει με το γάντι.) (Γιατί Πλούτωνα! Γιατί?!) Καλά!

- Ε;

-Καλά.

-Γεια.

-Γεια.

2 επ' άπειρον

Οι Άνθρωποι των Φαναριών.

Κάποτε είχαμε τα παιδιά των φαναριών, τώρα έχουμε τους μετανάστες των φαναριών!

Με ενοχλεί που σε κάθε φανάρι θα "μου την πέσει" ένας άνθρωπος για να καθαρίσει τα τζάμια μου! Δεν θέλω! Νιώθω λες και θέλουν να με βασανίσουν, σαν να με κυνηγάνε οι Ερινύες σε κάθε βήμα, σε κάθε φανάρι!

Ερινύες...ναι! Γιατί άραγε? Γιατί αρχικά θυμάμαι τα παιδιά των φαναριών, και πιο συγκεκριμένα, ένα από κείνα τα παιδιά, Γιαννάκης, αν θυμάμαι καλά... Είχε γίνει σχεδόν καθημερινό ραντεβού. Κάθε μέρα ήταν εκεί....μου χαμογελούσε, του χαμογελούσα, πιάναμε ενός λεπτού κουβεντούλα, μου καθάριζε και τα τζάμια...Εγώ του έλεγα να πάει σχολείο, μου έλεγε ψέματα ότι πάει... Ήθελα να επλίζω ότι και αυτό το παιδί θα αποκτήσει τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα. Έλπιζα ότι κάποια στιγμή θα σταματούσαν να το εκμεταλλεύονται και ότι θα ζούσε μια ανθρώπινη ζωή.

Ένα απόγευμα δεν ήταν εκεί, στο φανάρι, ούτε το άλλο...ούτε το μεθεπόμενο...

ΠΟΥ ΉΤΑΝ Ο ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ?

Δεν τον ξαναείδα... αλλά ούτε και κανένα άλλο παιδί... Ξαφνικά εξαφανίστηκαν όλα! Την απάντηση στην εξαφάνιση, την πήρα από μια εφημερίδα που έπεσε στα χέρια μου. Σ' ένα μικρό άρθρο έγραφε ότι όλα τα παιδιά των φαναριών, τα οποία τα εκμεταλλεύονταν "άνθρωποι" οργανωμένου εγκλήματος, τα είχαν μεταφερέρει σε γειτονική χώρα, για να πουλήσουν τα όργανα του σώματός τους.

Μπορεί να ακούγεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά προφανώς είναι η αλήθεια.

Μοιάζει με κείνο το επίσης απίστευτο: Νεαρός γνωρίζει νεαρά σε μπαρ, τον πηγαίνει στο δωμάτιο της, του βάζει ποτό.... Το επόμενο πρωί ξυπνά σε μπανιέρα γεμάτη με πάγο.... Υπάρχει ένα σημείωμα που τον ειδοποιεί να μην κουνηθεί, να καλέσει αμέσως το 166, του έχει γίνει αφαίρεση οργάνου.

Τα παιδιά τα εξαφάνισαν. Stop.

Με τους μετανάστες τι γίνεται; Πώς ήρθαν εδώ; Πώς γίνεται να έχουν πιάσει όλα τα φανάρια της Αθήνας ανενόχλητοι; Τι προσφέρουν; Σε ποιούς; Γιατί;

Κάθε μέρα, σε κάθε φανάρι, σα να βλέπω τον Γιαννάκη μπροστά μου, να μου λέει μην συντηρείς αυτό το έγκλημα! Κάνε κάτι!

Ολική Κρίση Ύπαρξης. - Stop!

Ζούμε στην εποχή όπου όλα και όλοι βρίσκονται στο ναδίρ.

Τώρα αυτό δεν είναι και καινούριο. Μόνο που τώρα πια έγινε ορατό, βγάζει μάτι!

Και από που να ξεκινήσεις να μιλάς γι΄ αυτήν την κατάσταση;

Ας ξεκινήσουμε από την οικονομική κρίση που είναι και η πιο ορατή. Γιατί αν δεν έχεις λεφτά στο πορτοφόλι σου είναι κάτι πολύ ορατό. Αν οι τράπεζες, YES!, κινδυνεύουν να κλείσουν είναι κάτι επίσης πολύ ορατό και για μένα κι ευχάριστο!

Όλα αυτά που οφείλονται καλή μου?

Τώρα θα σας πω ό,τι μπορώ.

Αρχικά η ιδέα της παγκοσμιοποίησης δεν λειτούργησε και πολύ. Ήτανε το καροτάκι των ισχυρών για να ελέγχουν τον πλανήτη. Και δυστυχώς οι πιο αδύναμοι το έφαγαν και τώρα τρώνε το αγγούρι στον κώλο. Δηλαδή όλοι μαζί τρώμε ένα Τεράστιο Αγγούρι στον Κώλο Μας!

Και, ναι, αυτό μας πονάει! Πώς γίνεται να κοιμόμασταν όταν κάποιοι ήταν έτοιμοι να μας γαμήσουν ό,τι έχουμε και δεν έχουμε!

Κάποιοι δεν κοιμόνταν τότε αλλά δεν ήτανε αρκετοί.... Χώρια ότι τους έλεγαν και αλήτες...

Έτσι γίναμε ένα παγκόσμιο χωριουδάκι και μεις είμαστε οι Βλάχοι, οι Φτωχοσυμπέθεροι!

Σίγουρα δεν είμαστε, έχουμε ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΥΝΑΜΗ, αλλά άντε να πείσεις τον χρόνια Yes sir, ότι ο κύριος του δεν είναι ανώτερος του αλλά και μεγάλο πουστράκι... κι έτσι με τεχνικές χειραγώγησης, προπαγάνδας, και παιχνίδια εξουσίας μας έπεισε ότι είμαστε μικροί. Δεν είμαστε!

Για να ξυπνήσουμε! Για να ξυπνήσουμε! Μας κοροϊδεύουν και λέμε κι ευχαριστώ;;;;

Τώρα θα μου πεις πιάσαμε πάτο...! Πόσο άλλο να πάει;;; Τώρα μας έχουν για τα καλά στο χέρι... Εδώ καλέ πεινάμε...!

Και δε μιλάμε μόνο για οικονομική πείνα... Μιλάμε και για ηθική... Μιλάμε και για συναισθηματική... μιλάμε για κοινωνική... μιλάμε για έναν άνθρωπο που χάνει, που πουλάει τον εαυτό του. Πουλάει τους γύρω του, πουλάει ό,τι έχει και δεν έχει. Τον πουλάνε, πουλάει.

Πες μου που πουλάν καρδιές, να σου πάρω μια.

Πες μου που πουλάν ψυχές;

Στο Διάβολο! Και κει πάμε όλοι γοργά- γοργά με συνοπτικές διαδικασίες. Τσουνάμι, Δίδυμοι Πύργοι, Σεισμοί, Φωτιές κτλ. κτλ. Όλα οδηγούν σ' έναν προορισμό! Απ' τον Διάβολο με μίσος... στην κόλαση ολοταχώς!

Η κοινωνία αυτή είναι νομίζω Κοινωνία του Μίσους. Όπως όλα μισά, μισούν οι άνθρωποι, τον εαυτό τους, τους γύρω τους, την μισερή ζωή τους.

Αφού δεν μπορώ λοιπόν να δημιουργήσω... ας καταστρέψω! Αυτοκαταστροφικές συνήθειες. Ετερο-κατοστροφικές τακτικές. Βία στη βία. Έστω η βία είναι αληθινή, είναι ορατή. Την βλέπεις. Δημιουργείς Βία. Άρα υπάρχεις;;;;

Αμ, εγώ δεν θα σε αφήσω να με καταστρέψεις! Καταστρέφομαι και μόνος μου! Παίρνω ναρκωτικά, καπνίζω, πίνω, γαμάω την γυναίκα σου, πηδάω την κόρη σου, βάζω και καμιά φωτιά το καλοκαιράκι, ρίχνω και σκατά στη θάλασσα, ουράνιο στην ατμόσφαιροα, ρίχνω και καμιά ανάποδη στα παιδιά μου, καίω και το μαγαζάκι σου, λερώνω και τον δρόμο σου,καίω και καμιά πόλη άμα δε μ' αρέσει, σκότωνω κι όποιον γουστάρω, αφήνω και κάνα λάκκο ανοιχτό για να σκοτωθείς και "μόνος σου", ρίχνω και άπλετο σκοτάδι στην Εθνική Οδό, σε κλέβω και μπροστά στα μάτια σου, σε κοροϊδεύω μπροστά στα μούτρα σου, σε ειρωνεύομαι, σε χλευάζω, σε στέλνω στην ανεργία αορίστου, δεν σε πιστεύω ότι είσαι άρρωστος, δεν σε πιστεύω ότι πεθαίνεις καθημερινά, δεν είσαι άρρωστος, είσαι παρανοϊκός. Απολύεσαι!

Και να 'μαι στην ανεργία. Δεν έχει δουλειά, δεν έχει λεφτά, δεν έχει μέλι. Δεν έχει τίποτα. Καλώς τ' αρχίδια μας τα δυο. Συγνώμη αλλά είναι πολύ δύσκολα και θα πρέπει να στήσετε τον κώλο σας, θα πρέπει να ξεζουμιστείτε, θα πρέπει να μας αποδείξετε ότι αξίζετε. Αξίζετε, δεν αξίζετε!

Δεν αξίζω τίποτα. Η αξία μου σε χρήμα μεταφράζεται σ' ένα βασικό μισθό ως νέος, 600 ή και 800 ευρώ. Δεν έχω. Δε φτάνουν. Δε φτάνω. Πουθενά; Πουθενά; Πότε; Ως πότε; Γιατί μου το κάνετε αυτό;

Θυμάσαι τότε; Πότε; Τότε; Πότε; Από πάντα βρε κουτό; Οι περισσότεροι σου λέγαμε ψέματα.

Και εμείς, οι άλλοι που σου είπαμε την αλήθεια, εκείνην την ώρα εσύ έκλεινες τ' αυτιά σου. Δεν σε συνέφερε να μας πιστέψεις, δεν ήθελες να μας πιστέψεις, ήθελες να μεγαλώσεις, όπως σε παραμύθιαζαν οι άλλοι. Να μπεις στο δημόσιο, να σπουδάσεις, να γίνεις ένας πτυχιούχος με ένα μεγάλο κι εντυπωσιακό χαρτί στον τοίχο. Ποτέ δε σου είπαν να γίνεις Άνθρωπος?!

Σπούδασες. Αλλά δε σου είπαν τότε ότι τα χαρτιά γίνονται κι εύκολα κωλόχαρτα, αν δεν έχεις άλλο χαρτί να σκουπιστείς; Και τα ευρώ τέλειωσαν τώρα. Και τα ψέμματα. Έλα πες την αλήθεια. Τι σπούδασες; Κάθε πότε πάταγες το πόδι σου στο "πανεπιστήμιο"; Μίλα τώρα, σου είπαν όσα έπρεπε να γνωρίζεις βγαίνοντας απ΄την πόρτα του Πολυτεχνείου; Της Νομικής, του Παιδαγωγικού κ.ο.κ;

Κώδικας Ολικής Καταστροφής. Σου ψιθύρισε κάποιος έστω στο αυτί, ότι σου την είχαν στημένη; Ό,τι στην γωνία ήτανε μπάτσοι; Όχι; Όχι.

to be continued....

Διάλειμμα για διαφημίσεις και ποδόσφαιρο.

Οι τρελοί

Οι τρελοί ήταν σοφοί
το μαλλί δεν πρέπει
να κοπεί
[                            ]

Στον Vampire μου!

Όταν τα κορμιά μιλούν, τα λόγια είναι περιττά. Αλλά όταν το ένα χαμένο κορμί λείπει, τότε τι να πρωτοπείς? ΑΧ! ΩΧ! ΑΧ! Vampire μου! Που είσαι! Που είσαι βρε χαμένε, κι έχω λιώσει από επιθυμία!? Δηλαδή πως τα σβήνεις όλα έτσι? Ξέχασες τις ανεπανάληπτες στιγμές ένωσης μας με το Θεό και το άπειρο! Που κάθε πόρος του κορμιού μου σε φωνάζει? Δηλαδή, για να καταλάβω... (μπα δεν καταλαβαίνω... Άστο! ) Το κορμί σου ή θάνατος! Τι λέμε τώρα! Θα σε πιω γουλιά -γουλιά! Αισθάνομαι ότι τώρα καταλαβαίνω τα δύσμοιρα τα vambirακια! Μέχρι και την τελευταία σου σταγόνα θέλω να ρουφήξω! Ναι! Εσύ να το καταλάβεις! Βράζω! Φλέγομαι! Λιώνω! Έλιωσες τ' ατσάλι τση καρδιάς μου βρε άπιστε! Λες μια ιδέα είναι όλα! Αμ! Για μια ιδέα έγιναν όλες οι επαναστάσεις! Για μια ιδέα έχει χυθεί τόσο αίμα! Και τώρα ήρθε η μεγάλη ώρα! Το κορμί σου ή θάνατος! Εδώ θα μείνω! Δεν αντέχω άλλο αποκλεισμό! Μα τι έκανα?! Τι έκανες δε λες καλύτερα! Έλεος πια! Ξέρεις εσύ! Μη ρωτάς! Βρε άκαρδε! Βρε άπιστε! Βρε Vampire! Σκληρέ και αδυσώπητε! Μια καρδιά έχω! Πάρτηνε! Σκίστηνε που σου λέω! Δεν αντέχω! Πεθαιιιίνω! Μα γιατί?! Ξέχασες κιόλας τα πυροτεχνήματα! Ξέχασες το αίμα που κόχλαζε! Γιατί Vampire μου! Υπάρχει άλλη να σου κάνει τέτοια σκηνικά! Μπα! Δεν υπάρχει. Υπάρχει άλλη; Τώρα πεθαααίνω. Σβήνω. Χάνομαι. Α! Δεν υπάρχει. Το πιστέψαμε τώρα. Τέλος πάντων. Δεν υπάρχει άλλος να με στέλνει παράδεισο με ενδιάμεση στάση κόλαση.

Εσύ μόνο Vampire μου!

Τι ωραία που είναι!

Ακούς;

Με νιώθεις;

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΙΘ επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, 'Αρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ κ.ά. Φέτος το μήνυμα έγραψε o Βραζιλιάνος Αουγκούστο Μποάλ.

Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου - Augusto Boal

Όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες είναι εντυπωσιακές στην καθημερινότητά τους και δημιουργούν παραστάσεις για κάποιες ειδικές περιστάσεις. Είναι εντυπωσιακές στον τρόπο κοινωνικής οργάνωσης και δημιουργούν παραστάσεις σαν κι αυτή που ήρθατε να δείτε. Ακόμα κι αν το αγνοείτε, οι ανθρώπινες σχέσεις ακολουθούν μια θεατρική δομή: η χρήση του χώρου, η γλώσσα του σώματος, η επιλογή των λέξεων και ο χρωματισμός της φωνής, η σύγκρουση ιδεών και συναισθημάτων, ό,τι παρουσιάζουμε επί σκηνής και ό,τι ζούμε στη ζωή. Είμαστε φτιαγμένοι από θέατρο! Γάμοι και κηδείες είναι παραστάσεις αλλά και καθημερινές τελετουργίες τόσο οικείες που δεν το καταλαβαίνουμε. Τελετές και τυχαία περιστατικά όπως επίσης ο πρωινός καφές, η καλημέρα που ανταλλάσουμε, η συνεσταλμένη αγάπη και τα θυελλώδη πάθη, μια συνεδρίαση συγκλήτου ή μια διπλωματική συνάντηση - όλα είναι θέατρο.

Μια από τις κύριες υπηρεσίες της τέχνης μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε τους ανθρώπους στις παραστάσεις της καθημερινής ζωής όπου οι ηθοποιοί είναι και θεατές και η σκηνή και οι θέσεις στην πλατεία του θεάτρου συμπίμπτουν. Όλοι είμαστε καλλιτέχνες. Κάνοντας θέατρο μαθαίνουμε να βλέπουμε αυτό που είναι προφανές αλλά που συνήθως δεν μπορούμε να δούμε επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να το παρατηρούμε. Αυτό που μας είναι οικείο γίνεται αόρατο: κάνοντας θέατρο φωτίζουμε τη σκηνή της καθημερινής ζωής.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο μια θεατρική αποκάλυψη μας εξέπληξε: εμείς, που νομίζαμε ότι ζούμε σ' ένα ασφαλή κόσμο, παρά τους πολέμους, τις γενοκτονίες, τις σφαγές και τα βασανιστήρια βεβαίως, ακόμα κι αν αυτά συμβαίνουν σε κάποιες απομακρυσμένες και άγριες περιοχές, εμείς που ζούσαμε μέσα στην ασφάλεια έχοντας επενδύσει τα χρήματά μας σε κάποια ευυπόληπτη τράπεζα ή στα χέρια κάποιου έντιμου χρηματιστή, πληροφορηθήκαμε ότι αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν, ότι ήταν εικονικά, μια θλιβερή δημιουργία κάποιων οικονομολόγων που δεν ήταν καθόλου εικονικοί, κι επιπλέον ούτε υπεύθυνοι ή αξιόπιστοι. Τα πάντα ήταν απλώς άσχημο θέατρο, μια μυστηριώδης πλοκή σύμφωνα με την οποία λίγοι κέρδισαν πολλά και πολλοί έχασαν τα πάντα. Κάποιοι πολιτικοί πλούσιων χωρών πραγματοποίησαν μυστικές συναντήσεις στις οποίες βρήκαν κάποιες μαγικές λύσεις. Και εμείς, θύματα των αποφάσεων τους, θεατές στην τελευταία σειρά του εξώστη μείναμε να κοιτάζουμε.

Πριν από είκοσι χρόνια σκηνοθέτησα την Φαίδρα του Ρακίνα στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Το σκηνικό ήταν φτωχό: δέρματα αγελάδας στο πάτωμα, μπαμπού γύρω-γύρω. Πριν από κάθε παράσταση έλεγα στους ηθοποιούς μου: "Ο μύθος που δημιουργήσαμε μέρα με τη μέρα τέλειωσε. Όταν θα διασχίσετε εκείνα εκεί τα μπαμπού, κανένας από εσάς δεν θα έχει το δικαίωμα να πει ψέματα. Το θέατρο είναι η κρυμμένη αλήθεια".

Όταν κοιτάζουμε πέρα από τα προσχήματα, βλέπουμε καταπιεστές και καταπιεσμένους, σε όλες τις κοινωνίες, τις εθνότητες, τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες? βλέπουμε ένα άδικο και σκληρό κόσμο. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα άλλο κόσμο επειδή γνωρίζουμε ότι αυτό είναι εφικτό. Αλλά εξαρτάται από εμάς να κτίσουμε αυτόν τον άλλο κόσμο με τα χέρια μας παίζοντας στη σκηνή και στην προσωπική ζωή μας.

Δείτε την παράσταση που πρόκειται να ξεκινήσει και μόλις επιστρέψετε σπίτι σας, μαζί με τους φίλους σας παίξτε τα δικά σας έργα και κοιτάξτε αυτό που δεν μπορούσατε ποτέ να δείτε: αυτό που είναι προφανές. Το θέατρο δεν είναι απλώς ένα συμβάν, είναι τρόπος ζωής!

Είμαστε όλοι ηθοποιοί: το να είσαι πολίτης δεν σημαίνει ότι ζεις σε μια κοινωνία, σημαίνει ότι την αλλάζεις.

Παίζουμε;

Αρχαίο Θέατρο Δελφών

Photo by G. 2009

Εκείνο το άκουσες;

Πρόσφατα, εκεί που έκανα μια βόλτα στην Κηφισιά δύο βιολιστές/μουσικοί έπαιζαν έναν γνώριμο σκοπό κλασσικής μουσικής. Ομολογώ ότι ήταν εξαίσιοι. Κοντοστάθηκα λίγο να τους ακούσω και... ...Πρέπει να το είχα ακούσει πρώτη φορά όταν προσπαθούσα να μάθω πιάνο. Η δασκάλα φώναζε μες στο αυτί μου, "Δε διαβάζεις! Δε διαβάζεις" Αυτό το τσιριχτό σα να μου τρύπαγε τα αυτιά! Δεν έχω χρόνο να διαβάσω! Τι να κάνω; Έχω να διαβάσω Ιστορία! Επιγραμματικά όλα! Είναι δυνατόν; Και γιατί να διαβάζω ιστορία; Όλο για πολέμους λέει! Εμένα μ' αρέσει η Ειρήνη! Ο John Lennon! Imagine! Γιατί τον φάγανε; Κάτι μου λέει ότι μας κρύβουν τουλάχιστον τα μισά! Κάτσε λίγο γιατί θα τρελαθώ! Αυτός ο Μέγας Αλέξανδρος πόσους σφάγιασε; Τους ρώτησε αυτούς αν ήθελαν να εκπολιτιστούν; Και εκεί στο Βυζάντιο! Αδερφός σφάγιαζε αδερφό! Και κάνανε και τις Σταυροφορίες στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και όποιον έπαιρνε ο Χάρος. Εγώ καλά το είχα καταλάβει ότι όλα αυτά ήτανε μπούρδες... Για τα λάφυρα, για τα λεφτά τα κάναν όλα! Οι Αντίχριστοι ορκίζονται Το the God They Believe! Δηλαδή ο Alexander the Great, πόσους έφαγε; Ο Χίτλερ; Πόσους; Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τον μεσαίωνα; Πόσους; Μην Πιστεύεις! Ερεύνα! Δόξα τω Θεώ, στα Θρησκευτικά είχαμε Έναν Καλό Άνθρωπο! Ουφ! Τώρα Μαθηματικά! Γιατί; Γιατί; Γιατί δεν καταλαβαίνω; Γιατί πρέπει να κάνω φροντιστήριο για να περάσω την τάξη; Δε θέλω! Εγώ τα καταλάβαινα όλα... Έκοβε το μυαλό μου.. τώρα γιατί κινδυνεύω να μείνω...; Ε; Χάζεψα ξαφνικά; Τεμπέλιασα; Οχι! Διαβάζω αλλά δεν καταλαβαίνω! Κάτι άλλο φταίει! Θα το βρω! Αφού πέρασαν κάποια χρόνια κατάλαβα ότι τα βιβλία ήταν αισχρά κακογραμμένα. Αν δεν είχες τα μέσα για φροντιστήρια, ιδιαίτερα κτλ., ήτανε απίστευτα δύσκολο να καταλάβεις τι γινόταν. Κείμενα... Γλώσσα... Αυτά μάλιστα! Διαβάζω και καταλαβαίνω. Δε μπορώ να πω. Οι κανόνες είναι ξεκάθαροι. Και τα βοηθήματα του Πατάκη είναι το βάρος τους σε χρυσό! Όχι, δεν ντρέπομαι που είχα τον Πατάκη παραμάσχαλα για βοηθό. Σίγουρα δεν άντεχα και φροντιστήριο στη Γλώσσα! Έλεος! Στη Φυσική...! Κάτι μου λεει ότι ούτε οι φυσικοί κατέχουν το αντικείμενο... Χεχε! Σ' έπιασα εδώ! Τώρα που μεγάλωσα, και την γλίτωσα από το να μισήσω τα βιβλία και την γνώση εν γένει... έχω και αποδείξεις! Η επιστήμη της φυσικής μπάζει από πολλές απόψεις! Εκείνον τότε που είχε πει ότι η Γη Γυρίζει! Εκείνον, ναι, τον είχαν ρίξει στην πυρά! Αμ, δε! Δεν τα καταφέρατε να με αφήσετε στην ίδια τάξη! Φάγατε τη σκόνη μου! Σούπερ SOS Σκονάκι κάτω από το ρολόι! Χαχαχα! Και τώρα που περάσαν τα χρόνια... Πείτε μου, κύριε καθηγητά, σας παρακαλώ ! Η θεωρία της σχετικότητας τι σημαίνει; Με απλά λόγια! Να καταλαβαίνουν όλοι! Δε μπορείς; Τότε γιατί να μπορούσα εγώ να καταλάβω τις σχέσεις δυνάμεων; Ποια δύναμη σε έκανε τόσο υπερόπτη κι επιθετικό; Έ; Με σκονάκι το πήρες το πτυχίο και συ, ε! Κουφαλίτσα! Ποιες οι εφαρμογές των θεωριών και των κανόνων της φυσικής στο σύμπαν, παρακαλώ; Πες μου! Να χαρώ! Να σε περάσω σε άλλη διάσταση; Δεν ξέρεις; Λυπάμαι αλλά βρέθηκε κάποιος πιο ικανός και ταλαντούχος από εσάς που είναι χρόνια άνεργος και ευτυχώς πρέπει να σας αντικαταστήσει. Δεν ευχαριστούμε καθόλου για τα παιδιά που έμειναν στην ίδια τάξη και εξ' αιτίας σας. Παρολαυτά! Ελπίζουμε να πληρώνετε για τις αδικίες που έχετε διαπράξει ή παραλείψει. Λυπάμαι που ξοδεύτηκε τόσος χρόνος για να αντιληφθούμε την ανικανότητα σας και τα ακατανόητα σφάλματά σας! Όχι! Προς εκείνο το παρόν δεν επέμεινα άλλο! Προτιμούσα να περάσω την τάξη. Όπως τα λέτε εσείς είναι! Δε τολμώ να αποδείξω κάτι άλλο! Μη με κάψετε στην πυρά! Πάντα μου άρεσε η θάλασσα! Χημεία! Γαμώ το! Γαμώ τις πυρηνικές αντιδράσεις μου μέσα! Μα τι είναι όλα αυτά τα στοιχεία; Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τα μεγέθη; Μήπως γιατί δεν είχαμε μικροσκόπιο; Λές; Οι άλλοι πως μπορούν; Αυτήν την ειδική μάζα πιστεύω πως την καταλάβαινα, και το χαμό με το Υδρογόνο, και το Οξυγόνο και το Νεράκι με χημικό τύπο Η2Ο. Ναι! Τις αντιδράσεις δεν έπιανα... Αλλά ως Μάνια εξ' Ουρανού... μια μέρα πριν τις εξετάσεις μου τις εξήγησε η κολλητή..., που ήτο αστέρι στα περί χημικής... και ήταν τόσο απλά... αναρωτιέμαι ακόμα γιατί αδυνατούσε ο καθηγητής μας! Και κείνη γιατί είχε αργήσει τόσο να μου τα πει; Βιολογία. Οκ. Αυτό το καταλαβαίνω. Μας τα εξηγεί καλά. 'Εχει και δικές τις σημειώσεις. Σσσσσ! Σπάνιο φαινόμενο. Με το που είχε μπει στην τάξη είχε πει: "Μη διαβάζετε από το βιβλίο, δεν θα καταλάβετε τίποτα. Θα σας δίνω σημειώσεις και θα μελετάτε από αυτές". Μπράβο! Αυτό είναι! Κάτι παρόμοιο θα συμβαίνει και με τα άλλα βιβλία "θετικών" επιστημών γιατί πραγματικά σε πολλά κεφάλαια δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Πάντα κάτι βασικό έλειπε στην εξήγηση και... στην επεξήγηση... Όντως πάντα κάποιο επεξηγηματικό ζωτικής σημασίας έλειπε! Επίτηδες; Έτσι λοιπόν ακούγοντας τη μελωδία από τα βιολιά σε ένα δρόμο της Κηφισιάς...ταξίδεψα... Ναι! Ένας από τους σκοπούς της μουσικής είναι να ταξιδεύει το κοινό του! Σε ταξίδια... της ψυχής... της φαντασίας... του ονείρου... του χρόνου... Έτσι λοιπόν, έφυγα... από τον απέναντι δρόμο και βρέθηκα ξανά μπροστά από το πιάνο, την εποχή που πήγαινα σχολείο... Και μετά...ένα απόγευμα που είχα διαβάσει μια φορά, την ανηψιά μιας φίλης μου Οδύσσεια... Δημοτικού....εκείνο το κεφάλαιο με τον Κύκλωπα. Η μικρούλα αναρωτήθηκε πως τα θυμόμουν με τόσες λεπτομέρειες...μετά από τόσα χρόνια. Της χαμογέλασα αινιγματικά με μια πίκρα που όμως δεν άφησα να αντιληφθεί. Αναρωτήθηκα ξανά γιατί δεν γράφουν όλη την ιστορία απ΄την αρχή και βασανίζουν τα παιδιά με μισά στοιχεία; Γιατί; Η γνώση είναι δύναμη και ανήκει στους λίγους; Σε αυτούς που έχουν χρήματα για φροντιστήρια και για ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού; Οι άλλοι να κόψουνε τον κώλο τους να βρουν τον τρόπο και την αλήθεια; Σε τι; Σε κρυμμένες-χαμένες Ατλαντίδες; Σε δουλειές με φούντες; Σε δουλειές του ποδαριού; Τι; Εκείνοι που θέλουν πολύ θα βρουν την άκρη; Η λήθη! 9-5 Working Class Hero is something to be...? Hallo! -Γιατί Μαμά? -Γιατί είναι μαλάκες παιδί μου! -Κι εσύ μαμά; - Ετοιμάζω χόρτα. Διάβασες γι' αύριο; -Ναι αλλά δεν καταλαβαίνω. Γιατί ο Οδυσσέας απάντησε πως ήταν ο "Κανένας"! - Ειρωνικά γελώντας... Γιατί δεν ήτανε κάποιος... Μη πιστεύεις ότι σου λένε. Βάλε μουσική μωρό μου! Ακολουθεί άλλη μια παρόμοια ιστορία στ' αγγλικά.

A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time, since it was rush hour, it was calculated that thousands of people went through the station, most of them on their way to work. Three minutes went by and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace and stopped for a few seconds and then hurried up to meet his schedule. A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping continued to walk. A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work. The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tugged him along, hurriedly, but the kid stopped to look at the violinist. Finally the mother pushed hard and the child continued to walk turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on. In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition. No one knew this but the violinist was Joshua Bell, one of the best musicians in the world. He played one of the most intricate pieces ever written, with a violin worth 3.5 million dollars. Two days before his playing in the subway, tickets for Joshua Bell's performance at a theater in Boston were sold out and the seats averaged $100. This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste and priorities The premise was: In a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context? One of the possible conclusions could be: If we do not have a moment to stop and listen to one of the best musicians in the world playing the best music ever written, how many other things might we be missing?

Στα Ελληνικά... Ένας διάσημος και διακεκριμένος παγκοσμίως βιολιστής, ο J. Bell, που παραδέχομαι ότι δεν τον γνωρίζω, και δεν έψαξα προτού αναρτήσω την ιστορία γιατί ακούγοντας εκείνους τους επίσης άγνωστους βιολιστές/μουσικούς στην Κηφισιά, φαντάστηκα ότι στη χώρα τους πιθανότατα έπαιζαν σε μεγάλη ορχήστρα. Θα έχουν περάσει αμέτρητες ώρες πρόβας για να παίζουν έτσι υπέροχα. Θα ήρθαν μετανάστατες από κάποια χώρα του πρώην ανατολικού μπλοκ. Υποθέτω ότι στη χώρα τους, είχαν την εκτίμηση και των συναδέλφων τους και του κόσμου. Όταν έπαιζαν με τη National/ Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα η αίθουσα ήταν κατάμεστη. Και στο τέλος ο κόσμος χειροκροτούσε γεμάτος ενθουσιασμό, ικανοποίηση, ευχαρίστηση, ηδονή. Έκπτωτοι μουσικοί? Ή μήπως και εδώ κάποια εφημερίδα έκανε άλλη μια μυστική έρευνα, όπως στο σταθμό του μετρό της Wachinghton DC, η Washinghton Post, με συνεργό τον J. Bell, σε ρόλο incognito, για να μετρηθεί η αξία που δίνουν οι άνθρωποι σε μικρές μοναδικές στιγμές. Μπα, χλωμό! Εκεί η έρευνα είχε το σκοπό να μελετήσει αν : Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize talent in an unexpected context? Αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά; Σταματάμε για να την εκτιμήσουμε/θαυμάσουμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε απρόσμενες, ακατάλληλες συνθήκες;

Από τους χιλιάδες ανθρώπους που πέρασαν μπροστά από εκείνον τον μοναδικό μουσικό, στην Ουάσιγκτον, 6 μόνο άνθρωποι κοντοστάθηκαν λίγο για ν' ακούσουν τη μουσική που αντηχούσε από βιολί αξίας $ 3.5 εκ. , (Στραντιβάριους;) άπό έναν μουσικό που το εισιτήριο για να τον ακούσεις επί σκηνής έκανε περίπου $100, ενώ τα 6 έργα του Μπαχ που έπαιξε ήταν από τα πιο δύσκολα που υπάρχουν. Ένα αγόρι έκανε "σαματά" για να σταθούνε να τον ακούσουν αλλά η μάνα του, το τράβηξε με βία...

Σε 45 λεπτά, 20 άνθρωποι του έδωσαν συνολικά $32. Όλα τα παιδιά ήθελαν να σταθούνε για να ακούσουν αλλά οι μανάδες τους τα τραβούσαν με τη βία...γιατί προφανώς... βιάζονταν...! Όλοι βιάζονταν να πάνε στις δουλειές τους! Γιατί τόση βία...! Enjoy life! It's short! Open your senses! Please! Listen to your heart first! Body never lies! Please Listen! Sense what's going on around you! World is limitless! Don't be so selfish! Απολαύστε τη ζωή Είναι μικρή Ακούστε τις αισθήσεις σας Παρακαλώ Ακούστε την καρδιά σας Το σώμα σας ποτέ δεν ψεύδεται Παρακαλώ ακούστε Ακούστε τι γίνεται γύρω σας Ο κόσμος δεν έχει όρια Μην είστε τόσο εγωιστές.

Το κάπνισμα μου υπενθυμίζει το θάνατο

...to be continued

Black out!

Λόγω ολικού μπλακ άουτ, παραμέλησα το μπλογκάκι. Ήτο για service και δε μου 'χει μείνει ούτε ένα προγραμματάκι, ούτε ένα τραγουδάκι. Ο αγαπημένος μου Acer έχασε σχεδόν τα πάντα, και παράλληλα κι εγώ. Τι μνήμες, τι ιστορίες, τι ατέλειωτες ώρες download, τι δημοσιεύσεις! Χάθηκαν εν μία ώρα απογευματινή. Χάθηκαν αλλά όχι όλα! Κάτι μου 'χει μείνει. Η αλληλογραφία που έχει κρατήσει στη μνήμη του ο "καυτός μου ταχυδρόμος", τα χειρόγραφα, τα αντίγραφα, τα λίγα και ξεχωριστά, τα αναντικατάστατα που έχω φροντίσει να φυλάω σε ειδικά ασφαλή σημεία του χώρου μου. Τα άλλα ας πουμε ότι ήταν ορισμένης ζωής, ορισμένης διάρκειας. Ίσως και να έπρεπε να γίνει αυτό το ξεκαθάρισμα. Να ασχοληθώ μόνο με ότι είναι πραγματικά σημαντικό και αξίζει τον κόπο να έχω. Και σκέφτηκα αφού έχασα όλα τα αρχεία τόσων χρόνων ποια μπορεί να ήταν τα πιο σημαντικά. Τα ανεκτίμητα. Τα αναντικατάστατα. Τα μοναδικά. Ποια?! Δεν μου πήρε και πολύ χρόνο για να βρώ τις απαντήσεις. Ό, τι πραγματικά χρειαζόμουν, ό,τι δεν το ξαναβρίσκεις, δεν ήταν παρά λίγες σελίδες και φωτογραφίες. Δηλαδή Σκέψεις, Ιδέες, Ιστορίες, Στιγμές. Επιμένω τελικά πολύ σε αυτές τις στιγμές. Έτσι ο ονομαζόμενος κατά κόσμο... σκληρός δίσκος κατάντησε ένας άχρηστος δίσκος σε ένα σκοτεινό ράφι με την ελπίδα ότι κάποιο απ'τα μέρη του ίσως δώσει ζωή σε κάποιον "αδερφό του" ίδιας χρονιάς και ίδιας σειράς παραγωγής. Σαν τη διαδικασία μεταμόσχευσης. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ή σαν το ετοιμοθάνατο στην εντατική που ζητάει επειγόντως αίμα ή κάποιο άλλο όργανο ζωτικής σημασίας. Αλλά χρειάζεται πολύ τύχη για να σωθεί. Κι ένα θαύμα. Τέλος πάντων ο δικός μου παλιός σκληρός δε σώζεται πια. Κι όλα απ'την αρχή! Κρατήσαμε το κουτί κι αλλάξαμε μόνο την "καρδιά". Τωρά αυτό είναι το θέμα μου. Το κουτί, η επιφάνεια, η καρδιά, η ανακύκλωση, ο θάνατος και κατόπιν η Αναγέννηση και η σχέση τους με τα μοναδικά στοιχεία-αρχεία του παρελθόντος πριν τον θάνατο και την Αναγέννηση. Γιατί; Γιατί; Γιατί; Έτσι, αισθάνθηκα ότι όπως έπρεπε να τακτοποιήσω απ΄την αρχή αυτό το χάος πληροφοριών, μουσικών, δεδομένων, ιστορικών περιεχομένων και λοιπών στοιχείων έτσι πρέπει, έτσι νιώθω ότι πρέπει/ ότι είναι ανάγκη να τακτοποιήσω και το δικό μου χάος. Να ελέγξω το "πρόγραμμα λειτουργίας μου". Να με στήσω απέναντι και να με ελέγξω. Τι λειτουργεί; Τι δεν λειτουργεί; Τι πρέπει να κρατήσεις από τα "Old Files" από τα "Back up Files", από το σύστημα διαχείρισης κρίσεων, από το "κουτί"-εμφάνιση, από τον Core Πυρήνα Δράσης δηλαδή την Ψυχή, από το σχεδιαστικό του μέλλοντος, τα Όνειρα από τις Ουτοπίες. Τους Favourites Friends, από τους ανεπιθύμητους άρρωστους ή "απόλυτα" υγιής δηλαδή τους μεγαλύτερους άρρωστους κατ 'εμέ. Που έχεις δίκιο, που όχι; Που κάνεις λάθος, που όχι; Ναι; Όχι; Κρατάω, Πετάω. Έχασα, Να ξαναβρώ. Τότε, Τώρα. Τιμής ένεκεν, Λόγω τιμής. Προσωρινοί, Ανεκτίμητοι. Δυάδες. Μονάδες. Δυάδες. Ο πυρήνας! Λοιπόν τώρα που είπα πυρήνας η Φωτιά (πρέπει να) είναι η πρωταρχική δύναμη της δημιουργίας! Καίγομαι λες και τρέχεις! Ούτε δροσίζομαι. Ούτε κολυμπάω. Καίγομαι και ζητάω Νερό! Black out! Φώς! Ήλιος! Αστρολογικά ο πλανήτης την ημέρα της Γέννησης. Αναγέννηση! Από το σκοτάδι στο Φώς! Παρακαλώ! Έναν Φακό! Ευχαριστώ!

Η Monica έγραψε το Avatar!

Άνοιξη. Μεσημέρι προς απογεύμα. Το ράδιο παίζει ξαφνικά μια θεϊκή μουσική. Σταματάω να κάνω ο,τιδήποτε. Το βλέμμα μου κοκκαλώνει. Τα αυτιά μου δε μπορούν να καταλάβουν από που έρχεται αυτή η θεϊκή μουσική.Οver the hill! Οι άγγελοι μου τραγουδούν; Over the Hill! Τα πάντα σταματούν. Στοπ. Υπάρχει άμεση επικοινωνία με τον παράδεισο! Over the Hill! Άκου! Αναρωτιέμαι ποιοι μπορεί να έγραψαν αυτή η μουσική... Αρχικά μοιάζει με alternative rock μπάντα. Ανατρέχω στα γνωστά γκρουπ.. Δεν...! Καμιά μουσική δεν μπορεί να συγκρίθεί με αυτό που μόλις είχα ακούσει. Μα ποιο είναι αυτό το συγκρότημα! Μπορεί και να μην είναι συγκρότημα... Μπα... Τέτοια μουσική σύνθεση σχεδόν αδύνατον να γράφτηκε από έναν. Συνδυάζει τις Τέσσερις Εποχές τουVivaldi...Την Ανοιξη πιο πολύ... alternative rock... και Janis Joplin...με ευαισθησία ανεκτίμητου διαμαντιού... Ρε λες, να είναι γυναίκα! Babe! Don't worry babe! Oh Please don' t go.... I freeze, again! Παγώνω, που λέμε και στην Ελλάδα. Φαντάζεσαι να είναι και Ελληνίδα; Αποκλείεται; Μα από που βγαίνει αυτή η θεϊκή φωνή; Η καρδιά μου βγάζει φτερά. Where is my babe? Περνάνε flash όλες οι happy στιγμές, σα να είναι η τελευταία ώρα της ζωής μου! Λες να πεθαίνω; Ωραία έχω ζήσει έως τώρα! Μα... Babe! Where is my Babe! H ζωή προχωρά. Πόσο να περιμένει; Why don't you call? Don't you want me any more? Βυθίζομαι σε βαθιά περισυλλογή... He loves me, he loves me not. Βρίσκομαι σ' ένα λιβάδι άνοιξη να μαδάω μαργαρίτες. Βλέπω ξανά εκείνο το λιβάδι με τις κατακόκκινες παπαρούνες. Κόβω μία, σε λίγο μαραίνεται. Δεν κόβω άλλη. Ανήκει στα λιβάδια. Βλέπω το δάσος που κάναμε πικ νικ την άνοιξη. Δεν υπάρχει πια. Το κάψανε. Πρέπει να αντιδρώ πιο έντονα. Το πρώτο μου φιλί κάτω απ' την Ακρόπολη. Ξενύχτια. Χορός. Τα βράδια πάνω απ΄τα βιβλία. Κοπάνες στην παραλία. Όχι! Ναι! Όχι! Και πάλι Ναι! Ταξιδεύω ξανά στα πιο όμορφα μέρη που έχω βρεθεί. Kολυμπάω σε θάλασσες... Οι πιο όμορφες στιγμές περνούν ξανά από μπροστά μου! Babe! Where is my babe? Oh, Gosh! I love! Και αφού υπάρχει αυτή η μουσική... ΝΑΙ!!!!!! Υπάρχει Θεός!!! Και Δημιουργεί!!! Υπάρχει Ελπίδα! Oh, Gosh I Love you! Avatar! Change the Avatar! Ρίξε όλα τα προσωπεία. Και love! Dare! Age don't care. Οη, my love! "There she stands by the sea.. my beautiful Anabelle Lee" A poem that I will always love... My beautiful Anabelle Lee...there she stands by the sea... Poetry is the key. Music is the door. Numbers are true, Stars are the root. Universe is you united in rhyme. Love is the answer. Follow the path. Love makes us one. Love me, remember what is like. There is a golden number in your heart. Call me. I' ll be back. Love me. One more time. There is a chance. Gold is in your heart. Oh, my God! Love me, love me not. Πετάω σε κόκκινα λιβάδια... πάνω απ'τη θάλασσα... Ι see the sea. Can the sky see the sea? I lough. They are alike. It's that Bloody Sth! Δεν περιγράφεται.... Είναι αυτό το Bloody Sth... που δεν περιγράφεται... Τα αμέτρητα τραγούδια... οι άπειροι στίχοι... Αυτό που κάνει τη γη να γυρνά. Αυτό που....με κάνει να ονειρεύομαι....να ταξιδεύω.... να βγάζω φτερά.... I dream... of this Bloody Sth! Προχτές, στο ταξί έπαιξε πάλι η μουσική. Μα ποιοί είναι αυτοί που τραγουδούν έτσι θεϊκά ρώτησα τον οδηγό. Η Monica μου λέει. Ποιοι είναι αυτοί οι Monica; Αγγλικό συγκρότημα; Όχι μου λέει. Ελληνίδα είναι! Πλάκα μου κάνεις λέω! Όχι, μου λέει αυτή το έχει γράψει. Single είναι ρωτάω; Οχι, ολόκληρο φανταστικό cd! Με δουλεύει σκέφτομαι. Σχεδόν αποκλείεται. Δεν μου κάνεις πλάκα, ε; Οχι, ν΄ ακoύσεις το cd της μου λέει, το Αvatar. Ok! Γιατί αναρωτιόμουν απ΄την άνοιξη! Νιώθω σα να μπαίνει πάλι η άνοιξη στη μέση του χειμώνα. Ξενύχτησα ακούγοντας το cd, με τραγούδια που θ' αγαπώ για πάντα. Thank you Monica!

Mήνυμα!

Καλέ αφήστε μου ένα μήνυμα να το δω να το χαρώ! Αφήστε μου ένα μήνυμα στην πόρτα σας πως μπήκα να αισθανθώ! Εδώ κάνει κρύο πολύ! Μπρρρρ! Παγώνω μόνη κάτω απ' τις κουβέρτες και τα παπλώματα! Ένα μήνυμα ν' ακούσω να φαντασιωθώ! Τι ζητάω; Είναι πολύ; Μα γιατί κανείς τόσο καιρό ένα μήνυμα γραπτό; τόσο δύσκολο δηλαδή; Εγώ φωνάζω εγώ δακρύζω εγώ πετάω τις στάχτες στο τασάκι... Αχ! Κι ούτε ένα μήνυμα...! Εγώ τόσα έχω γράψει τόσα μαζί σας έχω κάψει και τώρα εδώ μόνη και παγωμένη κάτω απ΄τις κουβέρτες τα παπλώματα τα μεταξωτά (ψέμματα, δεν είναι) χωρίς ούτε μια κίνηση αγάπης; έστω και κατανόησης,συμπάθειας, αλληλεγγύης, συμπαράστασης στη φλογισμένη τόσο καιρό καρδιά μου. Και τι ζητάω! Ε! Ένα μήνυμα γραπτό! Στείλτο ρε παιδί μου κι ας μην είναι και του επιπέδου μου.... ! Ας είναι ανώτερο... δε θα θιχτώ...! Στείλτο να ησυχάσουν κι οι φίλοι κι οι γνωστοί που τον καημό μου ανέχονται ακόμα κάθε σχόλη και γιορτή! Στείλτο μη φύγει καμιά στάχτη και τα κάνω μπουρλότο όλα εδώ μέσα! Άντε γιατί τα 'χω πάρει! Πλάκα κάνω! (Και καλά!) Πότε θα καταλάβεις επιτέλους πότε αστειεύομαι και πότε μιλάω σοβαρά! Πάντως στείλε κάνα μηνυματάκι γιατί δεν μπορώ άλλο αυτό το κενό στα εισερχόμενα νέα.... Βαρέθηκα τ' αναπάντητα... Έλεος πια! G.