Άμλετ

Άμλετ Πράξη ΙΙ Σκηνή ΙΙ στίχοι 123-131
Να αμφιβάλλεις, τ’ αστέρια είναι φωτιά
Να αμφιβάλεις ότι ο ήλιος όντως κινείται
Να αμφισβητείς την αλήθεια σαν να 'ταν ψέμα
Αλλά ποτέ μην αμφισβητήσεις το σ' αγαπώ.
Ω, αγαπημένη Οφήλια, είμαι κακός με τους αριθμούς,
δεν έχω τον τρόπο να μετρήσω τους αναστεναγμούς μου:
αλλά ότι σ’ αγαπώ απόλυτα, πέρα απ’ το μέτρημα, πίστεψε το. Αντίο.
Δικός σου για πάντα αγαπημένη κυρία, αυτή η μηχανή για το
μέτρημα των στεναγμών είναι για εκείνον, τον ΑΜΛΕΤ.

Δεύτερη Μεταφραστική μου απόπειρα σήμερα 21 Αυγούστου 2008 κατά τις 5 και κάτι

Στην σκηνή των ονείρων

Τα όνειρα πάντα την αλήθεια λένε. Συνδέονται με τον άλλον σου εαυτό τ' απείρου, και μυστικά μ' ονειρικά σενάρια αποκαλύπτουν. Είσαι τώρα προσκυνητής , αύριο είσαι πολεμιστής , είσαι του Θεού η άλλη μορφή Είσαι οι πόθοι σου οι κρυφές επιθυμίες σου. Η ψυχή σου ταξιδεύει κάθε βράδυ στα ταξίδια του άπειρου... με προορισμό εσένα μ' αφορμή τ' άγνωστο γνωστό ταξιδάκι της ψυχούλας σου. την βλέπεις , την κινηματογραφείς στην ταινία σου είσαι πρωταγωνιστής όσο κι αν δεν σε συμφέρει να το παραδεχθείς. Τα όνειρα σου κάθε φορά είναι οι τυχερές ή άτυχες μοίρες των επιλογών σου. Πράξε ανάλογα με την συνθήκη. Η ζωή σου μπορεί να γίνει το καλύτερο ή το χειρότερο έργο.

Εσύ είσαι ο ηθοποιός. Εσύ είσαι ο σκηνοθέτης. Εσύ διαλέγεις και φτιάχνεις τις σκηνές... Ή όχι? Μήπως από πριν έχουν όλα καθοριστεί? Άκου. Κοίτα. Νιώσε. Ζήσε. Αλήθειες θεϊκές τα όνειρα στην σκηνή σου αποκαλύπτουν.

Originally written by G. σήμερα 20 Αυγούστου την ώρα που ξημέρωνε.

Το ημέρωμα της στρίγγας

Ο μονόλογος της Κατερίνας απ' το "Ημέρωμα της Στρίγγλας" του Σαίξπηρ
σε μετάφραση από την G.

Κατερίνα

Ντροπή! Χαλάρωσε αυτό το ζαρωμένο μέτωπο,
και μην εξαπολύεις περιφρονητικά βλέμματα από τα μάτια σου,
για να πληγώσεις τον κύριο σου, τον βασιλιά σου, τον αφέντη σου.
Χαλάει την ομορφιά
όπως οι πάγοι καίνε τo χορτάρι,
Μπερδεύει τη φήμη σου
όπως οι άνεμοι χτυπούν
τα τρυφερά μπουμπούκια
Για κανένα λόγο δεν είναι ούτε σωστό ούτε δεκτό.
Μια γυναίκα νευριασμένη είναι σαν πηγή ταραγμένη,
βρώμικη, χλωμή, ανόητη, χωρίς ίχνος ομορφιάς,
Και όσο είναι έτσι, κανένας όσο στεγνός ή διψασμένος
κι αν είναι δεν θα καταδεχτεί ν’ αγγίξει
ή να ρουφήξει ούτε μια της σταγόνα.
Ο σύζυγός σου είναι ο κύριος σου,
η ζωή σου, ο άρχοντας σου,
η κεφαλή σου, ο φύλακας σου,
που νοιάζεται για σένα
και για την συντήρησή σου,
δεσμεύει το σώμα του σ’ επίπονη εργασία
τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα
ξενυχτά το βράδυ στις καταιγίδες
και τη μέρα στο κρύο
ενώ εσύ ξαπλώνεις στο σπίτι
ζεστή, ήσυχη κι ασφαλής.
Και δεν ποθεί άλλη τιμή καμμία
παρά αγάπη, ωραία εμφάνιση
κι αληθινή υποταγή.
Πολύ μικρή ανταμοιβή για τόσο μεγάλο χρέος.
Σαν τον φόρο του υπηκόου στον πρίγκιπα
τέτοιο οφείλει κι η γυναίκα στο σύζυγό της.
Και όταν είναι κακιά, απότομη, μουντή, ξινή
κι όχι υπάκουη στην τίμια θέλησή του,
τι είναι παρά μια ανόητη επαναστάτρια
κι άθλια προδότρα στον καλό της κύριο.
Ντρέπομαι που οι γυναίκες
είναι τόσο εύκολες
να κάνουν πόλεμο
εκεί που θα έπρεπε
να γονατίζουν για ειρήνη.
Όταν ζητούν εξουσία,
ανωτερότητα και κυριαρχία
ενώ οφείλουν να υπηρετούν,
ν’ αγαπούν και να υπακούν.
Ακατάλληλες για σκληρή εργασία
και για προβληματισμό στον κόσμο.
Μα (θα μου πείτε)οι λεπτές μας ευαισθησίες και καρδιά
γιατί θα έπρεπε να συμφωνούν με τα εξωτερικά μας μέρη?
Ελάτε, ελάτε , κακά κι ανίκανα σκουλήκια!
Τα μυαλά μου ήταν τόσο φουσκωμένα όσο και τα δικά σας,
η καρδιά μου τεράστια, η γλώσσα μου άλλη τόση,
που δεν άφηνα ούτε καρφίτσα να πέσει κάτω,
Ένα μου έλεγαν, πέντε εγώ, κακία στην κακία,
Αλλά τώρα βλέπω ότι τα τόξα μας
δεν είναι παρά καλάμια,
Η δύναμή μας τόσο αδύναμη,
η αδυναμία μας τόσο ασύγκριτη
που όσο πιο πολύ φαίνεται ότι έχουμε,
τόσο πιο αδύναμες είμαστε.
Τώρα σκεπάστε τα στομάχια σας
γιατί δεν έχει συμπλήρωμα άλλο
και βάλτε τα χέρια σας κάτω
απ’ του συζύγου σας το πόδι:
Σε ένδειξη του χρέους, αν επιθυμεί,
το χέρι μου είναι έτοιμο
όποτε του είναι βολικό.

Ordinary Social Athlete

Κάποτε ήταν ένα κοριτσάκι με ταχύτητα τ' ανέμου. Χωρίς ιδιαίτερη προπόνηση. Ήταν έμφυτου ταλέντου. Τι κατοστάρια, τι τρακοσάρια, η μικρή έβγαινε πάντα πρώτη. Γεννημένη κόρη του ανέμου, σιγοψιθυρίζε με τα μετάλια με βάρος ανίκητου νικητή και χρέος γεννημένου αθλητή επίμονου ανταγωνιστή της άμιλλας ...υπέρμαχο πνεύμα... Μα στάσου! Τώρα είμαι ακόμα μικρή κι οι μαύροι έχουν παράδοση διαρκή στ' αθλήματα του στίβου είναι σε σκληρότερες συνθήκες εκπαιδευμένοι. Καλώς τρέχω σαν παιδί τ' ανέμου. Μα άλλοι τρέχουνε με περισσότερα μποφώρ. Δεν τα 'χω τόσα χιλιόμετρα την ώρα... θύελλα θε να πιάσω μα εκ του φυσικού αδυνατώ. Άλλοι γεννημένοι πιο καλοί με φυσική ταχύτητα σχεδόν φωτός, ψυχής αδύναμα θεληματική. Και τι θα κατορθώσω αν το χρόνο κατά ένα δέκατο νικήσω!? Οκ. Λεφτά και φήμη θα νικήσω! Αλλά δεν είναι οι πιθανότητες μαζί μου. Άλλοι εκ του φυσικού πιο δυνατοί κι απ΄τ' ανέμου τη ριπή. Μήπως σε ντρόγκες και σε ντόπα θα πρέπει να εθιστώ?! Γιατί οκ! Τρέχω...τρέχω και νικώ και το χρυσό κρεμώ. Ως πότε?! Τι σημασία θα 'χει αν ο αγώνας είναι από πριν στημένος? Τα ψεύτικα εύσημα είναι πάντα ψεύτικα. Και σε αγώνες σικέ γιατί να παίξω?! Τίποτα το ψεύτικο δεν έχει αξία. Δεν έχει σημασία. Πάντα μάταιο παιχνίδι ήταν στου ψεύτικου την εξουσία. Δεν ξέρω. Εσείς τι λέτε? Αξίζει η διαδικασία? Τέσσερα χρόνια να περιμένεις τους αγώνες και λιγο πριν να σπας το πόδι να ντοπαρίζεσαι καθημερινά να θες να μοιάξεις στ' άλογα και στο τέλος να παίρνεις τ' αρ****α σου τα τρία???? Πιο ουσιαστικά είναι άλλα ! Κι όχι τα 9 ή 8 ή 7 δευτερόπλεπτα στην μάχη του τεραίν. Πιο σημαντική είναι η ίδια η ζωή και κάθε άνθρωπος όντως οφείλει να φέρεται ως αθλητής. Να μην το βάζει κάτω. Να κοιτά μπροστά για τον επόμενο αγώνα. Να είναι καλά προετοιμασμένος. Να μαθαίνει από τα λάθη κι από τις αδυναμίες του. Να πιστεύει στις δυνάμεις του και να προχωρά. Τους σικέ διαιτητές να τους προδίδει και τους ψεύτικους ανθρώπους επίσης. Να βρίσκει την δύναμη να ξεστομεί την αλήθεια του, να την κάνει πράξη, να την δέχεται, να την αποδέχεται και να την υπερασπίζεται. Δύσκολη η δουλειά του αντηρρησία ψεμμάτων μα είναι η μόνη πραγματική αλήθεια των θαυμάτων! G. Aug.2, 2008

Games... Just do it! + Play

Just do it! Βelieve in it! Do it! Έρχονται οι Ολυμπιακοί... και το logo του αθλητή είναι πάντα το ίδιο. Just do it! Το ΄χεις! Κάν ΄το! Δεν είσαι εδώ τυχαία! Στόχος σου είναι η πρωτιά! Μην εγακαταλείπεις ποτέ πριν ακούσεις σφύριγμα διαιτητή! Ο αγώνας παίζεται μέχρι το τελευταίο δέκατο του δευτερολέπτου. Ο Αθλητής πιστεύει στην δύναμή του ! Πρέπει να πιστεύεις για να κερδίσεις! Love the game! Live for the game! This game is your life! Love your life............! G. 2 Αυγούστου 2008 Κι αναρωτήθηκα πάλι γραπτώς στις 11 Αυγούστου 2008 κατά τις 2 ώρα βραδυνή ως συνήθως... για τα πρακτικά... Ποιος είναι άραγε ο τρόπος να πιστεύεις και ν' αγαπάς; Άμα ιδίως χάνεις συχνά; Κάπως βρίσκεις την δύναμη. Κάπου εκεί είναι η ελπίδα. Κάπως βρίσκεις τον τρόπο. Κάπου βλέπεις τον στόχο. Ο καθένας έχει τον τρόπο του να ψάχνει, να βρίσκει, ν' αγαπά, να ελπίζει. Πάντα υπάρχει μία λύση σε κάθε εμπόδιο. Το πηδάς, το περνάς, δεν το βλέπεις, το προσπερνάς, παραπατάς, πέφτεις, σκιάζεσαι κι αλλάζεις δρόμο, είτε σηκώνεσαι και πάλι απ' την αρχή για νέο γύρο αγώνα. Just do it! Γύρω -γύρω όλοι οοοο και στην μέση εσύ οοοοο βρες το και κάνε μια ευχή. οοοοο Εοοοο Βαεεεοοοο p.s. 2 Διακρίνω μια παιχνιδιάρικη διάθεση, η οποία βεβαίως βεβαίως ταιριάζει τόσο στα games όσο και στα plays. ooooo