Παράλληλοι ταυτο-χρονισμοί

Φίλε, ό,τι και να κάνεις το παρελθόν δεν αλλάζεις. Δέξου το, αποδέξου το, κλείσε του το μάτι, και δες το τώρα. Μην σε ερινύες ανύπαρκτες χάνεις το παιχνίδι. (Για μένα τα γράφω, πιο πολύ... μην το πάρεις προσωπικά). Αν βάλω τελεία και προχωρήσω; Τέλεια. Κάθε μέρα είναι μία καινούρια αρχή ή ένα happy ή unhappy end. Κάποιες μέρες, δεν θέλω να τελειώσουν. Κάνω τρικ και τις 2 τις κάνω 1. Δεν κοιμάμαι και ξεγελώ την σελήνη και την ανατολή΄ ενώνω τον ήλιο με την σελήνη σε χρόνο παράλληλο. Κι όταν κοιμηθώ κι ο Μορφέας με επισκέπτεται, συνεχίζω να ζω σε άλλο τόπο και άλλο χρόνο, διαφορετικό. Αληθινά πραγματικό. Ταξίδια με "κλειστά μάτια" σε πολιτείες άγνωστες. Με ανθρώπους γνωστούς, περίεργους, αλλόκοτους, οικείους… Σε θάλασσες ήρεμες ή τρικυμισμένες. Δεύτερη ζωή σε άγνωστους κόσμους, σε διαφορετικούς παράλληλους χρόνους. Παράλληλες ιστορίες με κωδικοποιημένα άυλα κλειδιά. Τέλεια. Githrowlove originally wrote @ 30/4/2008 @ 5:59

O Ιούδας στην Πυρά

Σε κάποια χωριά της Ελλάδας, έχουν το έθιμο να κρεμάνε και να καίνε τον Ιούδα στην πλατεία.

Η συγκεκριμένη φώτο τραβήχτηκε σε ένα χωριό της Κρήτης.

Κοιτάξτε καλά τις φλόγες, και θα δείτε ότι σχηματίζονται, ναι, δαιμονικές μορφές.

.

Καλή Ανάσταση!

.

.

.

Photo shooted by G. /

Πάσχα του 2004

Πες του

Αν σε ρωτήσει που είμαι
πες του ότι τον αγαπάω.
Δεν έχουμε δικαίωμα να φοβόμαστε
ούτε ν' αμφισβητούμε την αλήθεια.
Έρωτας μεγάλος είναι
κι όποιος τον αρνείται,
η τιμωρία είναι δάκρυα ποτάμια
μιας κατάρας δίκαιης διαρκείας.
Τον αγάπησα πες του.
Μη ρωτάει το γιατί.
Δακρύζω πες του.
Ακόμα.

 G. 23/4/2008 @3:16

Αλλάζω χρώματα

Μπήκε η άνοιξη τα δέντρα έχουν ανθίσει και μοσχοβολά η νύχτα Βαρέθηκα το μαύρο φόντο του προηγούμενου χειμώνα Κι έτσι αποφάσισα ν' αλλάξω χρώματα Σαν να πετάω τις παλιές κουρτίνες και να βάφω τους τοίχους κόκκινους με γαλάζια γράμματα στο ενδιάμεσο. Γενικές Αλλαγές με αφορμή την Άνοιξη. Αλλάζουν οι εποχές αλλάζουν κι οι διαθέσεις Αλλάζουν τα πράγματα αλλάζουν και τα χρώματα Ονειρέψου στα χρώματα του κύματος Σκέψου με τα χρώματα του δειλινού Άγγιξε με στο βλέμμα της φωτιάς Χάρισέ μου στιγμές στα χρώματα σου. thought Githrow Love @ 11/4/2008 5:38

Ψεύτες, 1η τ' Απρίλη

Θα πω ένα ψέμα σήμερα θα πω ότι δεν σ' αγάπησα ποτέ ότι χάλκινες και ψεύτικες ήταν οι μέρες που έλεγα πως σ΄αγαπούσα. Είμαι ψεύτρα. Ποτέ μου δεν σ΄αγάπησα. Ησουν ψεύτης. Πιο πολύ λες ότι μ΄αγάπησες. Μα εγώ είμαι πιο ψεύτρα. Δεν με νοιάζει, εγωιστικά σου είπα... Και συ βολεύτηκες στου όχι την ευκολία και γω το ίδιο... Τι μεγάλοι ψεύτες! Δεν θέλω να σε βλέπω με βλέμμα είπες, και γω απάντησα με βλέμμα παγωμένο. "Δεν υπάρχεις... δεν υπήρξες ποτέ" ψέλλισα Κι η καρδιά μου έπαιζε σε ξέχορδo ρυθμό Τι μεγάλο ψέμα... κι ας ήτανε αλήθεια... Παραμύθι σα ναν ήτανε στου έρωτα την τρέλα... postlove: Πλάκα ητανε! Πρωταπριλιάτικο ψέμα! (Με άλλοθι το φόβο της αληθείας) Githrow Love / 1 Απριλίου 2008

Για τη Σατραπεία

Πρόλογος: Tο "Για τη Σατραπεία" το είχα γράψει με αφορμή την Σατραπεία του Καβάφη αντί ανάλυσης σε απλό κείμενο, που μας είχε ζητήσει η δασκάλα μας. Είπα τι να αναλύσεις από το ποίημα; Ό,τι και να πεις, δεν μπορείς να καλύψεις τα λόγια του ποιητή! Και επειδή αν δεν έγραφα τίποτα εκείνη θα με τσεκούρωνε στο τρίμηνο. 'Ετσι είπα να γράψω ένα ποίημα. Έβαλα τις λέξεις-κλειδιά σα προσχέδιο και κατόπιν τις σύνέθεσα. Σκέφτηκα τι να κάνω; Αυτό μπορώ να κάνω. Αυτό είναι. Αν της αρέσει καλώς, αν δεν της αρέσει, έκανα ό,τι μπορούσα. Της παρέδωσα, και την επόμενη φορά, με κάλεσε κάπως μυστικά και ίσως και συνομωτικά να μου πει. Καθώς πήγαινα προς την έδρα της σκεφτόμουν... "ρε μαλάκα τι έκανα; Γιατί είναι έτσι αυτη; Λες να με μπινελικώσει; Εντάξει άλλο πράμα είχε ζητήσει αλλά ποιος καθόταν τώρα να γράφει με τις ώρες; Και τι να έγραφα, δηλαδή? Λες να μου ρίξει κάνα χαστούκι για ασέβεια; για απειθαρχία στα ζητούμενα; " Στην αρχή ήταν σιωπηλή και με κοίταζε με ένα βλέμμα ακαταλαβίστικο. Ηταν λες και την είχε χτυπήσει κεραυνός... Η φωνή της μόλις άρχισε να μιλάει ήταν τρεμουλιαστή. Αναρωτήθηκα μέσα μου μήπως ξαφνικά άρχιζε να ωρύεται. Κάτι έχει γίνει, κάτι έχει πάθει, περίμενε. Μην σκύψεις όμως και σου ρθει καμμιά αδέσποτη σφαλιάρα, σαν εκείνη της Αγαθής. - Η Αγαθή ήταν η πρώτη μου δασκάλα που μου 'χε ρίξει μια σφαλιάρα... που ακόμα τη θυμάμαι! Αλλά άλλη ιστορία είναι αυτή. Και με ρωτάει, που λες: Εσύ το έγραψες, G. αυτό; Ναι της λεω, γιατί; Όχι πολύ καλό μου λέει είναι... Α, λέω, το ξέρω ότι ζητήσατε ανάλυση, αλλά τι να σας πω, δεν μπορούσα, είπα να γράψω κάτι σε έμμετρο. Μεγάλη παύση μεσολαβεί. Δεν το είδες κάπου; Δεν το διάβασες κάπου αλλού; Όχι της λέω. Για να πω την αλήθεια, περίπου ένα τέταρτο μου πήρε δεν είναι καλά γραμμένο; Η αλήθεια είναι ότι είχα την αγωνία να ακούσω για το δημιούργημά μου. Παύση. Βρίσκει φωνή και λέει είναι καταπληκτικό. Το έδειξα και στους συνάδελφους και συμφωνήσαν όλοι. Αλήθεια; την ρωτάω τώρα σα χαμένη. Με κοιτούσε σαν να είχε μπροστά της φάντασμα, και μου λέει: Θα θέλαμε να το δημοσιεύσουμε στην εφημερίδα του σχολείου, αν φυσικά μας επιτρέπεις; Ναι, της λέω, εννοείται, τιμή μου. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Σα χαμένη, ενθουσιασμένη, απορημένη. Τότε σαν να κατάλαβα το ύφος της. Είχα ακριβώς το ίδιο μετά την προσφορά της. ....................................... Για την Σατραπεία Μη γελαστείς ποτέ, μη συμβιβαστείς Μη γελαστείς, και παρατήσεις τους πόθους, τις επιθυμίες σου Αυτές σε κρατάν στη ζωή Κι αν δεν μπορείς να βρεις την ευτυχία μην ενδώσεις στην Σατραπεία Δημιούργημα του κακού είναι Δημιούργημα της φαντασίας Ο πόθος σου να μην είναι ποτέ η Σατραπεία Κι αν σε γέλασε και το κατάλαβες γύρνα πίσω, μη φοβάσαι. Η ευτυχία βρίσκεται στους πόθους τους ανικανοποιήτους, τους μεγάλους Ξέρεις ότι γι' αυτούς γεννήθηκες γι' αυτούς και ζεις. Αν δεν ζεις γι αυτούς, θα πεθάνεις, να το ξέρεις κι ας ζεις ακόμα. Μην γελαστείς ξανα, μ' ακούς; Ασε τους άλλους να ζουν όπως θέλουν, να λεν ό,τι θέλουν Εσύ μείνε ο εαυτός σου οι πόθοι σου, οι επιθυμίες σου, τα όνειρά σου. Μη γελαστείς! Και να το ξέρεις κάποτε θα πραγματοποιηθούν. Ίσως και αργά, αλλά θα πραγματοποιηθούν. Ζήσε! Ζήσε μ' αυτούς, ζήσε γι' αυτούς για τίποτα άλλο. G. , Spring-1994

The ships which have gone

The ships which have gone The ships which have sunk in an ocean of wildendess in an ocean of sin You are not going to see them again because they are dead, a long time ago.... without even say goodbye... a long time ago... You see them smile they sparkle like stars although they are taking drugs... they are sinking.... they are dying... before they die before they say goodbye These are the ships of your own mind These are the ships of your own heart These are the ships of of your ultimate sorrow... of your ultimate not lived love... [...] G. 22/8/1994