Το ημέρωμα της στρίγγας

Ο μονόλογος της Κατερίνας απ' το "Ημέρωμα της Στρίγγλας" του Σαίξπηρ
σε μετάφραση από την G.

Κατερίνα

Ντροπή! Χαλάρωσε αυτό το ζαρωμένο μέτωπο,
και μην εξαπολύεις περιφρονητικά βλέμματα από τα μάτια σου,
για να πληγώσεις τον κύριο σου, τον βασιλιά σου, τον αφέντη σου.
Χαλάει την ομορφιά
όπως οι πάγοι καίνε τo χορτάρι,
Μπερδεύει τη φήμη σου
όπως οι άνεμοι χτυπούν
τα τρυφερά μπουμπούκια
Για κανένα λόγο δεν είναι ούτε σωστό ούτε δεκτό.
Μια γυναίκα νευριασμένη είναι σαν πηγή ταραγμένη,
βρώμικη, χλωμή, ανόητη, χωρίς ίχνος ομορφιάς,
Και όσο είναι έτσι, κανένας όσο στεγνός ή διψασμένος
κι αν είναι δεν θα καταδεχτεί ν’ αγγίξει
ή να ρουφήξει ούτε μια της σταγόνα.
Ο σύζυγός σου είναι ο κύριος σου,
η ζωή σου, ο άρχοντας σου,
η κεφαλή σου, ο φύλακας σου,
που νοιάζεται για σένα
και για την συντήρησή σου,
δεσμεύει το σώμα του σ’ επίπονη εργασία
τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα
ξενυχτά το βράδυ στις καταιγίδες
και τη μέρα στο κρύο
ενώ εσύ ξαπλώνεις στο σπίτι
ζεστή, ήσυχη κι ασφαλής.
Και δεν ποθεί άλλη τιμή καμμία
παρά αγάπη, ωραία εμφάνιση
κι αληθινή υποταγή.
Πολύ μικρή ανταμοιβή για τόσο μεγάλο χρέος.
Σαν τον φόρο του υπηκόου στον πρίγκιπα
τέτοιο οφείλει κι η γυναίκα στο σύζυγό της.
Και όταν είναι κακιά, απότομη, μουντή, ξινή
κι όχι υπάκουη στην τίμια θέλησή του,
τι είναι παρά μια ανόητη επαναστάτρια
κι άθλια προδότρα στον καλό της κύριο.
Ντρέπομαι που οι γυναίκες
είναι τόσο εύκολες
να κάνουν πόλεμο
εκεί που θα έπρεπε
να γονατίζουν για ειρήνη.
Όταν ζητούν εξουσία,
ανωτερότητα και κυριαρχία
ενώ οφείλουν να υπηρετούν,
ν’ αγαπούν και να υπακούν.
Ακατάλληλες για σκληρή εργασία
και για προβληματισμό στον κόσμο.
Μα (θα μου πείτε)οι λεπτές μας ευαισθησίες και καρδιά
γιατί θα έπρεπε να συμφωνούν με τα εξωτερικά μας μέρη?
Ελάτε, ελάτε , κακά κι ανίκανα σκουλήκια!
Τα μυαλά μου ήταν τόσο φουσκωμένα όσο και τα δικά σας,
η καρδιά μου τεράστια, η γλώσσα μου άλλη τόση,
που δεν άφηνα ούτε καρφίτσα να πέσει κάτω,
Ένα μου έλεγαν, πέντε εγώ, κακία στην κακία,
Αλλά τώρα βλέπω ότι τα τόξα μας
δεν είναι παρά καλάμια,
Η δύναμή μας τόσο αδύναμη,
η αδυναμία μας τόσο ασύγκριτη
που όσο πιο πολύ φαίνεται ότι έχουμε,
τόσο πιο αδύναμες είμαστε.
Τώρα σκεπάστε τα στομάχια σας
γιατί δεν έχει συμπλήρωμα άλλο
και βάλτε τα χέρια σας κάτω
απ’ του συζύγου σας το πόδι:
Σε ένδειξη του χρέους, αν επιθυμεί,
το χέρι μου είναι έτοιμο
όποτε του είναι βολικό.