Στιγμής διαχρονικής

Φάση θα είχε αν παραμυθάκι θα μπορούσαμε να ζήσουμε, σαν του βάτραχου ή της κοκκινουσκουφίτσας με χάδια αερικά, λόγια ερωτικά, ζωή αληθινή. "Ωχ", ωραία μ’ ακούγονται αυτά. Χωρίς λόγο σα να σκέφτηκες ότι δε σε θέλω και δε με θέλεις σκέφτηκα. Ψέματα μου φαίνονται αυτά μ’ άλλοθι αυταπάτης. Στην καρδιά μου σ' έχω φυλαχτό. Με λόγο ένιωσα να σε ποθώ, για τα 2 χείλη παραδομένα 2 ψυχές σ' αλήθεια 1 σαν νέες ενώσεις ηλεκτρικές. Σα να δημιουργήθηκε νέο στοιχείο. Ψέματα είναι αν νόμιζες, πως για σε ,δε Όμως, εσύ τι? Και στην πορεία, πως; Λάθος; Λογικό; Αληθινό; Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι σκέψεις , σε φθινοπωρινής μελαγχολίας ζάλη; Μα αμέσως τ’ αναιρώ΄ τίποτα δεν ξεχνώ, και τη γεύση σου συνέχεια αναζητώ στην οθόνη με ποίηση εξομολογώ. Σαν το παιχνίδι να 'χα χαμένο ένιωθα "σ' αλλονών" πλάνες σα να 'χα χάσει. Φοβάμαι. Ουπς! Δεν θέλω. Δεν παραδίνομαι ! Αναρωτιέμαι αν έρωτα, αγάπη, αρμονία, γίνεται δίχως να φθαρούμε ?! Κάποιος Σημαντικός μου λέει.. "έχε σεβασμό στην παρακμή." Και συ έλεγες "δεν μπορούμε, φοβάμαι." Εραστής ερωμένης, συνουσίας απελευθερωμένης..; Μπορούμε σε καταστάσεις δύσκολες ν’ ανταποκριθούμε; "Ναι". μια φωνή μου λέει. Αν αγαπάμε όλα τα μπορούμε. Τέσσερις πρωινή ερωτική… και στο ράδιο να παίζει ροκ μπαλάντα διαχρονική και τώρα μουσική από στιγμές εφηβικές, αναμνήσεις από στιγμές μοναδικές δακρύζω δίχως να προλάβω. Ανησυχώ. Προσωπείο τελικά είχα φτιάξει τόσο δυνατό; κάθε αδιάφορο να ξεγελά όσο το δυνατό; Πάντα ήμουν το γελαστό παιδί. Συγνώμη αν είμαι σε φάση αληθινή. Μετά από δάκρυα που ‘χαν λυτρωθεί, μετά από μεγάλες καταστροφές "Υποκρίτρια" προφανώς είμαι καλή, μιας και μυστικά μεγάλα μ’ ευκολία αποκρύβω Γνωρίζω φαίνεται καλά, τον τρόπο την πίκρα να εξατμίζω όπως ιστορίες πολλές, ανθρώπων αλήθειες μυστικές Λοιπόν, σε μια στιγμή, σα να μας τρόμαξε η μνήμη. Ένιωθα τον φόβο που σαν αερικό τριγυρίζε Κι αν πια δεν επιθυμείς στου έρωτα την έκσταση να γευτείς τότε πως? τι? γιατί? Εδώ σ’ αγάπησα δίχως λόγο, δίχως σκοπό. Όπως είσαι. Όπως είμαι. Με την καρδιά και την ψυχή με το νου και την λογική εσύ είσαι εκεί και γω εδώ και σε μια στιγμή σε χρόνο διαχρονικό νιώθω σαν να φίλησα πρώτη φορά σαν την πρώτη αγκαλιά σαν την πρώτη φωνή και για σένα, πως; Σαν αιώνες πριν να είχαμε ξαναζήσει εσύ εκείνος κι εγώ εκεί σ’ ένα βουνό βλέπαμε την ανατολή πριν ο πετεινός σφαχτεί πριν το χρήμα ανακαλυφθεί προτού ανακαλυφθούν τα γιατί έτσι γιατί ήταν γιορτή έτσι γιατί ήταν βράδυ οι ουρανοί ανοιχτοί και σ’ ένα ποτάμι ένα παιδί έπρεπε να σωθεί. Φοβάμαι πάλι, τι μοίρα μας έφερε ξαφνικά σε ιστορία αγάπης ή ειδυλλίου δίλημμα; Άγνωστο το αύριο, άγνωστη η επόμενη στιγμή. Σε φιλώ. Θα κοιμηθώ πάλι κι αν σ' ονειρευτώ ξανά; Που θα 'σαι; Που είσαι; Όσο κι αν δεν φωνάζεις δίπλα μου δεν είσαι τώρα. Ούτε χτες. Αύριο; Άγνωστο.