Αδικαιολόγητοι Γονείς - Ανυπεράσπιστα παιδιά

Μεσημέρι, η ώρα που σχολάνε τα παιδάκια από το δημοτικό σχολείο. Τα περιμένουν οι κηδεμόνες τους να τα παραλάβουν. Δύο αδελφάκια με τη μαμά τους πάνε προς το αυτοκίνητο. Ξαφνικά η μάνα αρχίζει να τραβολογάει τον μικρό, σχεδόν τον σέρνει και αρχίζει να τον χτυπάει στο πρόσωπο και να του ουρλιάζει "Άνθρωπος είσαι εσύ!" Ο μικρός ξεσπάει σε κλάμα τσιριχτό και γοερό. Εγώ μένω άναυδη και θέλω να της φωνάξω. "Εσύ σίγουρα δεν είσαι άνθρωπος! Για ζώο μοιάζεις πιο πολύ!" (Αλλά γιατί να προσβάλω τα ζώα; Τα ζώα προστατεύουν τα μικρά τους , δεν τα ξυλοφορτώνουν. Δεν βρίσκω λέξη για σένα.) Κρατήθηκα γιατί αν μιλούσα θα γινόταν της πουτάνας! Κι αν μου έλεγε και τίποτα, θα κατέβαινα κάτω και θα την άρχιζα τότε εγώ στις γρήγορες! Και τότε θα είχαμε άσχημα ξεμπερδέματα. Κρατήθηκα και σκέφτηκα: θα έχει άντρα, αυτός δε βλέπει άραγε; Ή και αυτός τα ξυλοφορτώνει; Οι γιαγιάδες, οι παππούδες δεν βλέπουν; Η δασκάλα; Κάποιος φίλος τους, γνωστός τους; Εγώ πάντως ήμουν μια άγνωστη θεατής ενός ασύλληπτου για μένα, εώς εκείνη τη στιγμή, περιστατιτικού βίας. Την σιχάθηκα, με αηδίασε. Λυπήθηκα τα παιδιά. Γιατί δεν είπε τίποτα ο μικρός; Είπε' έκλαιγε γοερά. Η άλλη συνέχιζε να τον λιντσάρει. Αναρωτήθηκα πως θα γίνουν αυτά τα αγοράκια όταν μεγαλώσουν. Πως θα φέρονται στην γυναίκα και στα παιδιά τους; Λυπήθηκα. Στενοχωρήθηκα Σιχάθηκα. Αηδίασα. Η βία φέρνει βία.