Μην ξεχάσεις πως μας κοιτούσαν μεθυσμένα και πως τρεμόπαιζαν τ’ αστέρια
σαν άκουγαν τις φωνές, τους χτύπους της καρδιάς μας και τους αναστεναγμούς μας.
Σαν μικρά παιδιά που περίμεναν να βραδυάσει για να βγουν απ΄την κρυψώνα τους.
Μην ξεχάσεις τα μυστήρια χάδια μας, τα πανσέληνα φιλιά μας
Με αφετηρία και προορισμό το χάρτη του κορμιού μας.
Σαν μικρά παιδιά μας χάζευαν τα αστέρια,
κρατώντας ασημένιες κλωστές στο χέρι
περίμεναν το επόμενο φιλί μας-τη μεγάλη υπόσχεση μας,
την επόμενη βελονιά στο χάρτη της ζωής μας.
Τα αστέρια θυμούνται πάντα τη στιγμή που οι θνητοί γίνονται θεοί
ξαφνιασμένοι απ’ την αλήθεια,
γυμνοί απ’ τη συνήθεια,
εκστασιασμένοι απ’ το νέκταρ των θεών.
Τα αστέρια μας κοιτούσαν και σαν μικρά παιδιά γελούσαν
μέχρι που πετούσαν στην αγκαλιά μας,
να μας ρίξουν τη σκάλα να ανεβούμε στα μυστικά σοκάκια του ουρανού μας.
Κρύφτηκαν, όμως, το άλλο πρωί,
το σχέδιο στου ουρανού το πέπλο μην αποκαλυφθεί
στης μέρας τη δίνη μην προδοθεί.
Στου ουρανού τις επτά νότες,
στις συγχορδίες της απόλυτης ένωση μας
Στο μεγάλο μπανγκ της αποκάλυψης μας.
Τα αστέρια θυμούνται πάντα τη στιγμή που οι θνητοί γίνονται θεοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου