Αίγυπτος - Οι Άνθρωποι με τα πορφυρά

Όραμα: Ξαφνικά από το κρεβάτι στο οποίο κοιμόμουν βρέθηκα στην Αίγυπτο. Σε μία άλλη εποχή. Εγώ ήμουν τουρίστρια. Όλοι οι άνθρωποι εκεί, φορούσαν κόκκινους πορφυρούς μανδύες και κατευθύνονταν προς ένα μέρος. Οι άλλοι δυτικοευρωπαίοι τουρίστες διάλεγαν άλλες, διαφορετικές κατευθύνσεις. Εγώ είχα κοντοσταθεί, και παρατηρούσα το πλήθος. Κάποιοι φίλοι μου, μου είπαν να τους ακολουθήσω στην αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτήν που πήγαιναν οι άνθρωποι με τα πορφυρά. Οχι, τους απάντησα, πάω να δω που πάνε. Περπατούσαν με έναν ήρεμο, γαλήνιο και σταθερό ρυθμό. Τους ακολούθησα.

Τελικά, ο προορισμός τους ήταν ένα μεγάλο θέατρο. Πολύ μεγάλο, το οποίο στην οροφή του είχε ένα θόλο, σαν τρούλο, σαν αυτό του Βατικανού. Οι άνθρωποι με τα πορφυρά, έπαιρναν τις θέσεις τους σε πλήρη γαλήνη, πραότητα και ηρεμία. (Οι θέσεις ήταν άνετες, κι αυτές από κόκκινο-πορφυρό βελούδο, σαν του σινεμά). Κάποιοι άλλοι τουρίστες, σαν εμένα έμπαιναν στο ναό, κοιτούσαν περίεργα, διευρενητικά και μετά έφευγαν. Αναρωτήθηκα μήπως δεν έπρεπε να είμαι εκεί. Αλλά άκουσα μια φωνή να με καθησυχάζει λέγοντας μου, ότι και για μένα υπάρχει μια θέση εκεί. Καταννόησα και διάλεξα μία θέση, την οποία ένιωσα δική μου.

Οι τουρίστες έμπαιναν και έβγαιναν, οι άνθρωποι με τα πορφυρά διάλεγαν την θέση τους σιωπηλοί και εν πλήροι γαλήνη περίμεναν. Είχα ήδη πάρει την έγκριση να παρευρεθώ, οπότε αν και δεν τους ήξερα, αν και ήμουν άγνωστη κατά ένα περίεργο τρόπο ένιωθα όπως ένιωθαν, και χωρίς να καταλαβαίνω, καταλάβαινα. 

Αφού είχαν έρθει σχεδόν και οι τελευταίοι πιστοί,  ακούστηκε η φωνή του Θεού, από παντού, από όλες τις κατευθύνσεις, να κλείσει η πόρτα. Και η πόρτα έκλεισε. Οι θέσεις άρχισαν να γυρίζουν προς τον ουρανό. Ο θόλος άνοιξε. Όλοι ήταν στραμμένοι προς τον ουρανό.

Τότε κάτι αδιόρατο, μια άόρατη και αδιόρατη κλωστή άρχισε να τραβάει έναν-έναν τους ανθρώπους ψηλά προς τον ουρανό εν πλήροι ηρεμία, γαλήνη και αταραξία. Τα σώματα των ανθρώπων δεν είχαν βάρος, μόνο από την ψυχή τους υπήρχε μια ελαφριά τριβή στο διάκενο μεταξύ θεάτρου και ουρανού.

Ήταν αρκετοί οι πεφωτισμένοι άνθρωποι που ανέβηκαν στον ουρανό εκείνη την μέρα.

Αναρωτήθηκα, αν θα ανέβαινα κι εγώ εκεί ψηλά. Η φωνή που βρισκόταν παντού μου απάντησε καταφατικά όμως είχα πολλά να κάνω και να δω πριν έρθει εκείνη την στιγμή.   

Μετά η πόρτα της εισόδου του θεάτρου άνοιξε. Οι άνθρωποι που ήταν εκεί ακολούθησαν το φως που φώτιζε το κατώφλι της πόρτας.