Κάποτε είχαμε τα παιδιά των φαναριών, τώρα έχουμε τους μετανάστες των φαναριών!
Με ενοχλεί που σε κάθε φανάρι θα "μου την πέσει" ένας άνθρωπος για να καθαρίσει τα τζάμια μου! Δεν θέλω! Νιώθω λες και θέλουν να με βασανίσουν, σαν να με κυνηγάνε οι Ερινύες σε κάθε βήμα, σε κάθε φανάρι!
Ερινύες...ναι! Γιατί άραγε? Γιατί αρχικά θυμάμαι τα παιδιά των φαναριών, και πιο συγκεκριμένα, ένα από κείνα τα παιδιά, Γιαννάκης, αν θυμάμαι καλά... Είχε γίνει σχεδόν καθημερινό ραντεβού. Κάθε μέρα ήταν εκεί....μου χαμογελούσε, του χαμογελούσα, πιάναμε ενός λεπτού κουβεντούλα, μου καθάριζε και τα τζάμια...Εγώ του έλεγα να πάει σχολείο, μου έλεγε ψέματα ότι πάει... Ήθελα να επλίζω ότι και αυτό το παιδί θα αποκτήσει τα ίδια δικαιώματα με τα άλλα. Έλπιζα ότι κάποια στιγμή θα σταματούσαν να το εκμεταλλεύονται και ότι θα ζούσε μια ανθρώπινη ζωή.
Ένα απόγευμα δεν ήταν εκεί, στο φανάρι, ούτε το άλλο...ούτε το μεθεπόμενο...
ΠΟΥ ΉΤΑΝ Ο ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ?
Δεν τον ξαναείδα... αλλά ούτε και κανένα άλλο παιδί... Ξαφνικά εξαφανίστηκαν όλα! Την απάντηση στην εξαφάνιση, την πήρα από μια εφημερίδα που έπεσε στα χέρια μου. Σ' ένα μικρό άρθρο έγραφε ότι όλα τα παιδιά των φαναριών, τα οποία τα εκμεταλλεύονταν "άνθρωποι" οργανωμένου εγκλήματος, τα είχαν μεταφερέρει σε γειτονική χώρα, για να πουλήσουν τα όργανα του σώματός τους.
Μπορεί να ακούγεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά προφανώς είναι η αλήθεια.
Μοιάζει με κείνο το επίσης απίστευτο: Νεαρός γνωρίζει νεαρά σε μπαρ, τον πηγαίνει στο δωμάτιο της, του βάζει ποτό.... Το επόμενο πρωί ξυπνά σε μπανιέρα γεμάτη με πάγο.... Υπάρχει ένα σημείωμα που τον ειδοποιεί να μην κουνηθεί, να καλέσει αμέσως το 166, του έχει γίνει αφαίρεση οργάνου.
Τα παιδιά τα εξαφάνισαν. Stop.
Με τους μετανάστες τι γίνεται; Πώς ήρθαν εδώ; Πώς γίνεται να έχουν πιάσει όλα τα φανάρια της Αθήνας ανενόχλητοι; Τι προσφέρουν; Σε ποιούς; Γιατί;
Κάθε μέρα, σε κάθε φανάρι, σα να βλέπω τον Γιαννάκη μπροστά μου, να μου λέει μην συντηρείς αυτό το έγκλημα! Κάνε κάτι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου