Από την πόλη έρχομαι... γιαγιά

Από την πόλη έρχομαι... και στην κορφή κανέλα! Τσαφ! Ποτέ δεν ξεχνώ το σιμιγδαλένιο χαλβά της γιαγιάς. Τσαφ! Στην «Πολίτικη Κουζίνα» παρόμοιες ιστορίες μου έλεγε κι εκείνη. Ως τα 13 μου. Μετά αποχαιρέτησε και αποχωριστήκαμε. Στο άπειρο κόπηκε κι η γιαγιά τώρα ίσως να κοιτά ίσως και να χαμογελά, που την θυμάμαι έστω κι αραιά... από διαφορετικά σημεία αυτής της πόλης. Είτε φανερά είτε κρυφά, έψαχνα.. κι έβρισκα. Τιμούσα την τέχνη της! Σκανδαλιά μεν ευχαρίστηση δε. Πώς μπορεί κάνεις να μην τιμήσει την Κανέλα, το Σιμιγδάλι, το Μέλι; Αριστούργημα γεύσης ήταν και είναι. Και ήταν για μένα! Από την γιαγιά μου! Και είναι για σένα τώρα από μένα. Είναι καλά εκεί; Στον ουρανό εννοώ, Στον παράδεισο δηλαδή Έχει καιρό να στείλει μήνυμα... ονειρικό... Έτσι, να πεταχτεί για ένα γειά. Καλά, δεν πειράζει. Φτιάχνω γω κάνα χαλβά όταν θέλω να μοσχοβολήσει η μνήμη ή η μονοτονία... G.