Περί Τέχνης...

Περί Τέχνης… Τι εστί ταλέντο στις τέχνες? 10% είναι να έχεις την ευχαρίστηση να καταπιάνεσαι με κάτι δημιουργικό, μοναδικής όμως ταυτότητας. Αυτό διαφοροποιεί τις δημιουργίες ενός καλλιτέχνη, από τις οποιασδήποτε άλλες. Η μοναδικότητα του έργου. Εκτός του ταλέντου... τι να είναι αυτό? Άραγε, να το χεις? Ναι, ταλέντο με αυτή τη μόνη λέξη, λογικά εννοούμε τα πάθος μας για κάτι. Έχω ταλέντο δηλαδή μου αρέσει να ζωγραφίζω, τρελαίνομαι να τραβάω φωτογραφίες, ερεθίζομαι στη ιδέα να γράφω τις ιδέες μου ή τις εμπειρίες μου, εκστασιάζομαι όταν υποδύομαι κάποιον άλλο, όταν δημιουργώ, μοναδικά, ανεπανάληπτα! Ακόμα πιο πολύ όταν το έργο μου, αγγίζει και άλλους. Όταν καταφέρνω να συνθέσω τις πλέον ακριβείς λέξεις για να εκφράσω αυτό που τόσο πολύ θέλω να επικοινωνήσω, είτε συναισθήματα, είτε κριτική, είτε αλήθειες είτε... είτε..., είμαι ανείπωτα ευτυχισμένη την ώρα που βάζω την τελευταία τελεία. Και δεν θέλω να την βάλω εδώ. Και τι λένε μετά? Η τέχνη χρειάζεται δουλειά. Αρνητική λέξη η δουλειά. Πολύ δουλειά. Με παραπέμπει ίσως, λανθασμένα, στην δουλεία, κάτι μη ευχάριστο. Ενώ όταν μαθαίνω καινούρια πράματα πάνω στην τέχνη μου, όταν δημιουργώ από ένα απλό ερέθισμα κάτι μοναδικό, όταν μελετάω αδιάκοπα, για να κατακτήσω την αρτιότητα και την τελειότητα στο να εκφράσω το μήνυμα μου ή το τίποτα. Τότε για μένα δεν είναι δουλειά, είναι κάτι σαν την ερωτική επαφή. Απόλυτη ευχαρίστηση χωρίς κανένα ίχνος καταναγκασμού. Μόνο θέλησης. Δέσμευσης. Σεβασμού. Ανατρεπτικότητας. Μοναδικότητας της ανεπιστρεπτί στιγμής. Της αιώνιας στιγμής. Της στιγμιαίας αιωνιότητας, όπως μίας φωτογραφίας. Της διαχρονικής ερμηνείας όπως των αγαπημένων σας ηθοποιών. Όπως των ζωγραφικών έργων με πρωτόγραμμες πινελιές. Να και μία λέξη που δεν είχα ακούσει. Λογικά πρέπει να είνα δική μου δημιουργία. Πρωτόγραμμες/πρωτόγραμμα. Νέα λέξη ή είχε ήδη ειπωθεί; λεξο-δημιουργός; Αν μου πείτε ότι λέω ασυναρτησίες, εσείς είστε εκτός συνάρτησης. Πραγματικής, αληθινής συνάρτησης με τους αγνώστους να παίζουν βασικό ρόλο στην αλήθεια μου. Πρέπει να τολμήσω για να δημιουργήσω. Για να γίνει το έργο αποδεκτό πρέπει αρχικά να εκτεθεί. Άρα, εκτίθεμαι έστω και πίσω από ένα τίτλο φανταστικό όπως το Githrow Love για έναν de-blogger άγνωστο σας ή γνωστό κάπου στην Αθήνα ίσως να με έχετε δει ή εγώ εσάς. Και ένα βλέμμα, ή μια ατάκα ή και ένα βράδυ συνδαιτυμόνες σε κάποιο club. Έτσι λοιπόν, άγνωστη ή γνωστή, φίλοι ή εχθροί, αδιάφοροι ή μη, πίσω από το πρόσωπο που πολλά ή τίποτα ίσως να νιώθετε, υπάρχει μία καινούρια υπόσταση. Ένα όνομα νέο, ιδιότητες ασυνειδητοποιειμένες,(α-συν-είδηση-ποιει-μένες) αλήθειες που σαν κουβάρι ξετυλίσονται με αρχή τους τον ειρμό, τον συνειρμό, μία φράση ή ένα βλέμμα, μία αίσθηση πρωτόγνωρη, μία έκσταση άγνωστη ως πριν. Νιώθω περίεργα ερεθισμένη. Είναι άγνωστα, αλλόκοτα, περίεργα, διαφορετικά. Σίγουρα όμορφα. Μοναδικής σύνθεσης ρίματος, μέτρου, αρμονίας είναι των ποιητών. Τα μοναδικά πλάνα των κινηματογραφιστών. Τα μοναδικά σκηνικά και κοστούμια των σχεδιαστών. Τις 7 νότες, τις κλίμακες, τις μοναδικές συνθέσεις των μουσικών. Και τι? Αυτοί οι αξέχαστοι ανά τους αιώνες λέτε να έκαναν τα έργα τους με προθεσμία. Δεν νομίζω αν ήθελαν, σαν να ήταν μέρες τα έργα έτοιμα πριν από οποιαδήποτε προθεσμία. Το πάθος, η αγάπη έρχεται πριν και πάνω απ’ όλα τ’ άλλα. Και τελικά αν αγαπάς, δεν υπολογίζεις ούτε χρόνο, ούτε πόνο, ούτε φόβο, ούτε τίποτα. Μόνο αγαπάς και τολμάς. Αγαπάς και δημιουργείς. Δεν… και καταστρέφεις. Όπως οι κακοτεχνίξ.

Οι καλλιτέχνες είναι άλλο. Είναι εραστές της τέχνης. Οι ιδιόρρυθμοι...καλλιτέχνες, οι αυθεντικοί. Οι διαχρονικοί που έχουν μοναδικό ρυθμό, ύφος, στυλ, μορφή… τόλμησαν να το κάνουν με το δικό τους τρόπο. Πρωτότυπο και Μοναδικό.

Githrow Love